ေဒါသႀကီးသူ
ေကာဓ ပညာ ေဏာ။(ပရာဘ၀သုတ္)
ေဒါသႀကီးတတ္သူ ပ်က္စီးတတ္၏။
ေဒါသႀကီးတတ္၊ စိတ္ဆုိးတတ္ေသာသူသည္ ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္တတ္၏။
လူ႔ဘံု လူ႔ေလာက နယ္ပယ္အတြင္း၌ မိဘႏွင့္သား သမီး၊ ဆရာႏွင့္တပည့္၊ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ၊ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမားစသည္ျဖင့္ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈရွိၾကရာ သား၊သမီး၊ တပည့္၊ ညီ၊ ညီမ စေသာသူတုိ႔သည္ အထက္က ျပဆုိခဲ့ေသာ အအိပ္အေနမ်ားျခင္း၊ ပြဲလမ္းသဘင္၊ အေပ်ာ္အရႊင္ အလုိက္အစားမ်ားျခင္း၊ ထၾကြလံု႔လမရွိျခင္း၊ ပ်င္းရိေပါ့တန္ျခင္းဆုိုတဲ့ ႀကီးပြားေရး တည့္တံ့ေရးတုိ႔ ပ်က္ျပားဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္း အစိတ္အပိုင္းတုိ႔ႏွင့္ မကင္းၾက။ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ ရွိေနၾကေသာေၾကာင့္ မိဘဆရာစသည္တုိ႔က သတိေပးၾက၊ ဆံုးမၾက၊ ေျပာဆုိၾကေသာအခါ သားသမီးစေသာသူတုိ႔သည္ မိမိတို႔၏ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ကို သိျမင္၍ ေျပာဆုိဆံုးမသည္ကုိ သည္းခံကာ နာယူ၍ ျပဳျပင္တတ္သူ နည္းပါးလွ၏။
အမ်ားအားျဖင့္ မိမိအျပစ္ကုိ မျမင္ၾကဘဲ ေျပာဆုိျမည္တြန္ရပါမည္လားဟု အမ်က္ေဒါသ ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထတတ္ၾက၏။ ယင္းသုိ႔ အမ်က္ေဒါသ ထတတ္ၾကသူတုိ႔ကို လူႀကီးမိဘ ဆရာသမားတု႔ိက အက်ိဳးစီးပြား လုိလား၊ ေမတၱာ ကရုဏာတရားေရွ႕သြား ရွိၾကေသာ္လည္း လူငယ္မ်ားသည္ အနာေပၚတုတ္က် သကဲ့သုိ႔ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ၊ နာက်ည္းတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ဆံုးမသြန္သင္ ပဲ့ျပင္ေျပာၾကားျခင္း မရွိၾကေတာ့ပဲ လ်စ္လ်ဴရႈထားျခင္းျဖင့္ လူငယ္တုိ႔သည္ ပ်က္စီးေၾကာင္း အေလ့အထမ်ားသာ ဆက္တုိက္ ပူး၀င္စြဲကပ္၍ ထပ္တလဲလဲ ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ ႀကီးပြားေရးျပဳတ္ေတာ့သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမ်က္ေဒါသႀကီးျခင္းသည္လည္း ပ်က္စီးေၾကာင္း ပရာဘ၀ သေဘာတရား တစ္မ်ိဳးတည္းဟု ဆက္လက္ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ဟု ယူလွ်င္ ေလ်ာ္ကန္ရာသည္။
ဆက္ဦးအံ့- ေကသီအမည္ရွိေသာ ျမင္းဆရာႀကီးကုိ ဗုုဒၶျမတ္စြာသည္ ဤသို႔ ေမးေျဖ မိန္႔ဆုိေတာ္မူဖူး၏။ ျမတ္စြာဘုရား- အသင္သည္ ျမင္းမ်ားကုိ အဘယ္သုိ႔ ဆံုးမသြန္သင္ပါသနည္း။
ေကသီ-တပည့္ေတာ္သည္ ႏုႏုႏွင့္ ဆံုးမ၍ရေသာ ျမင္းကို ႏုႏုပင္ ဆံုးမရပါသည္။ ၾကမ္းၾကမ္းဆံုးမေသာ္မွရမည့္ျမင္းကို ၾကမ္းၾကမ္းဆံုးမရပါသည္ဟု ေလွ်ာက္၏။
ျမတ္စြာဘုရား- ဆံုးမ၍ မရေသာျမင္းကို အသုိ႔ျပဳသနည္း။
ေကသီ- အႏုအၾကမ္းႏွစ္နည္းႏွင့္မွ ဆံုးမသင္ၾကား၍ မရေသာျမင္းကို သတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့သည္ဟု ေလွ်ာက္၏။
ေကသီ- ျမတ္စြာဘုရားေကာ တပည့္သား ရဟန္းမ်ားကုိ ဘယ္လုိ ဆံုးမေတာ္မူပါသလဲ။
ျမတ္စြာဘုရား- ငါဘုရားလည္း ႏုႏုႏွင့္ ဆံုးမ၍ရသည္။ ၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ ဆံုးမရမည့္ ရဟန္းကုိ ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ဆံုးမရေပတယ္။
ေကသီ- ဆံုးမ၍ မရလွ်င္ ဘယ္လုိျပဳပါသလဲ။
ျမတ္စြာဘုရား- ဆံုးမ၍မွ မရလွ်င္ သတ္ပစ္လုိက္ရတာေပါ့။
ေကသီ- အရွင္ဘုရားတုိ႔သည္ ပါဏာတိပါတအမႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား၊ အသုိ႔လွ်င္ သတ္ပစ္ႏုိင္ပါသလဲ။
ျမတ္စြာဘုရား- မဆံုးမေတာ့ဘဲ လ်စ္လ်ဴရႈထားလုိက္ျခင္းကိုပင္ သတ္ပစ္သည္ဟု ငါဆုိသည္။ ငါဘုရား၏ အဆံုးအမအျပဳအျပင္အသင္အျပင္ကုိ မခံယူရေသာ ရဟန္းသည္ ႀကီးပြားေရးတံုး ဆံုးရွံဳးပ်က္စီးကာ ေသရသည္ႏွင့္ တူေသာေၾကာင့္ အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒ မေပးျခင္းကုိ သတ္ပစ္သည္ဟု ဆုိလုိေတာ္မူသည္။(အံ-၁။၄၂၇။)
ဤသို႔လွ်င္ ေကသီျမင္းဆရာႀကီးကုိ မိန္႔ေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ ဆရာမိဘတုိ႔ ဆံုးမပဲ့ျပင္ သြန္သင္ေျပာဆုိမႈ မရွိဘဲ ပစ္ပယ္ထားျခင္းကုိ ခံရေသာ လူငယ္သည္ ပ်က္စီးေတာ့သည္ျဖစ္၍ ေကာဓပညာေဏာ ကုိ ဆက္၍ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ရမည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ အာလသ် အေပါက္ရွိေသာသူတို႔သာ ပ်က္စီးတတ္သည္ မဟုတ္ေသး၊ အမ်က္ထန္သည္း ေဒါသႀကီးတတ္ေသာ သူတုိ႔သည္လည္း ပ်က္စီးတတ္သည္ကုိ ျပေတာ္မူလုိေသာေၾကာင့္ ေကာဓပညာေဏာ ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ရမည္။
ေတြ႔ႀကံဳလာေသာ အာရံု၊ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ကိစၥတုိ႔၌ သင့္တင့္ေအာင္ ႏွလံုးမသြင္းတတ္ေသာ သူသည္ ေဒါသျဖစ္တတ္၏။ စိတ္တုိတတ္၏။ မိမိ၏ အျပစ္ကုိမျမင္၊ သူတစ္ပါးအျပစ္ကုိသာ ျမင္၍ ေဒါသေရွ႕ထားမိသျဖင့္ မွားတတ္၏၊ ယင္းသုိ႔ စိတ္တုိေတာင္းတတ္၊ ေဒါသႀကီးတတ္၊ သူတစ္ပါးအေပၚ၌ အျပစ္ျမင္တတ္ေသာသူသည္ အမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္း၍ မျဖစ္ႏုိင္၊ သည္းခံကာ ေဆာင္ရြက္ေသာ္မွၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္အံ့ေသာ အက်ိဳးစီးပြားတုိ႔သည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိပဲ ပ်က္ျပားဆုတ္ယုတ္တတ္သည္။
အမ်က္ေဒါသဟူသည္ ေမာဟအရင္းခံေသာ အကုသုိလ္ ေဒါသ သေဘာတရားျဖစ္၍ အကိ်ဳးေက်းဇူးကုိလည္း မသိမျမင္၊ ဆင္ကန္းေတာတုိး ျပဳလုပ္တတ္၍ ဒုကၡေရာက္ရတတ္သည္။ ေဒါသအစြမ္းျဖင့္ ၾကမ္းၾကဳတ္ခက္ထန္ေသာ က်ား၊ ျခေသၤ့ စေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ကို လူတုိ႔သည္ ရြံမုန္း စက္ဆုတ္သကဲ့သုိ႔ ေဒါသမ်က္မာန္ခက္ထန္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လူစားကိုလည္း လူအမ်ား ရြံမုန္း စက္ဆုတ္၏။ အေပါင္းအသင္း မလုပ္၊ ေရွာင္ၾကဥ္တတ္ၾကသည္။ ေဒါသ မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထုိက္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔အေပၚ၌ ေဒါသျဖစ္၍ ျပစ္မွားမိပါကလည္း အျပစ္သည္ မိမိအေပၚသို႔ က်ေရာက္တတ္ေပသည္။ ကာသိတုိင္းရွင္ ဘုရင္ကလာဗု မင္းသည္ တစ္ေန႔သ၌ အေျခြအရံတုိ႔ႏွင့္တကြ ဥယ်ဥ္သုိ႔ထြက္၍ ေပ်ာ္ျမဴရာ အထူးခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ အလုပ္အေကြ်း ေမာင္းမတစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္၌ အရက္မူးရစ္ကာ အိပ္စက္ေန၏။ သီဆုိတီးမႈတ္မႈ၌ကြ်မ္းက်င္လိမၼာၾကကုန္ေသာ ကေခ်သည္ နန္းတြင္းသူတုိ႔သည္ သီဆုိတီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖကာ ေနၾကရ၏၊ ကလာဗုမင္း အိပ္စက္ ေပ်ာ္ေသာအခါ သီဆုိတီးမႈတ္သူတုိ႔သည္ ဥယ်ာဥ္တြင္း၌ သစ္သီးသစ္ပြင့္တုိ႔ကို ဆြတ္ခူးကာ လွည့္လည္ၾကကုန္၏။
ပင္လံုးကြ်တ္ပြင့္ေနေသာ အင္ၾကင္းပင္ရင္၌ ခႏၱီ၀ါဒီရေသ့သည္ သမဏသုချဖင့္ သီတင္းသံုးေနသည္ကို ဖူးျမင္ၾကရသျဖင့္ အနီးသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ တရားေဟာၾကားရန္ ေတာင္းပန္ၿပီး တရားနယူေနၾက၏၊ ကလာဗုမင္းကုိ ေပြ႔ပုိက္ျပဳစုေနရေသာ ေမာင္မငယ္သည္ ကလာဗုမင္းကို ႏႈိး၍ သီဆုိတီးမႈတ္သူမ်ား ခႏၱီ၀ါဒီ ရေသ့ထံသြား၍ တရားနာေနၾကေၾကာင္းကို ကုန္းေခ်ာေျပာၾကား၏။ ကလာဗုမင္းသည္ ေဒါသအမ်က္ ျပင္းျပစြာ ထြက္၍ သန္လ်က္ကို လက္စြဲကာ ရေသ့ထံ အျမန္သြား၏။ ကေခ်သည္မ်ားက ကလာဗုမင္း ေဒါသျဖစ္ေပၚလာသည္ကုိ ျမင္သျဖင့္ မင္းႏွင့္လည္း ကြ်မ္း၀င္ရင္းႏွီးေသာေၾကာင့္ မင္းထံမွ သန္လ်က္ကို လုယူၾကၿပီး ေက်ေအးေအာင္ ေတာင္းပန္ေျပာၾက၏။ နန္းေတာ္သူတုိ႔အေပၚ၌ ေက်ေအးေသာ္လည္း ရေသ့ထံသြားကာ-
အုိရဟန္း-အသင္ ဘယ္လုိ၀ါဒ ရွိသလဲဟု ေမး၏။
မင္းႀကီး-ငါကား ခႏၱီ၀ါဒ ရွိသည္ဟု ေျဖလွ်င္- ခႏၱီ- ဆုိတာ ဘာကုိဆုိလုိသလဲဟု ထပ္၍ ေမး၏။
ခႏၱီ-ဆုိတာ ဆဲဆုိရုိက္ပုတ္ညွဥ္းဆဲျခင္း စသည္ကုိ ျပဳေသာ္လည္း စိတ္မဆုိးသည္ကုိ ဆုိသည္ဟု ေျပာ၏။
ကလာဗုမင္းက သင္၏ ခႏၱီကို ၾကည့္အံ့ဟု ေျပာ၍ သူသတ္သမားကုိ ေခၚေစၿပီး၊ အခ်င္း- ဤရေသ့ကို ေျမေပၚသုိ႔ ဆြဲခ်၊ ဆူႀကိမ္လံုးျဖင့္ ရင္ငါးရာ၊ ေက်ာငါးရာ၊ ေဘးႏွစ္ဘက္ငါးရာစီ ေပါင္းအခ်က္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ ရုိက္ေလဟု ခုိင္း၏။ ရုိက္ေစၿပီးေနာက္ လက္၊ ေျခ၊ ႏွာသီးဖ်ား၊ နားရြက္တုိ႔ကို ျဖတ္ေစျပန္၏။ ထုိေနာက္ ကလာဗုမင္း ကိုယ္တုိင္ ရင္၀ကုိ ဖေနာင့္ႏွင့္ ကန္ၿပီး ထြက္သြား၏၊ ကလာဗုမင္းသည္ ဥယ်ာဥ္က ထြက္မိလွ်င္ပင္ ေျမသုိ႔ ျမဳပ္၀င္၍ ေျမမ်ိဳးခံရေလေတာ့သည္။ အ၀ီစိငရဲသုိ႔ တုိက္ရိုက္ က်ေရာက္ကာ ျပင္းျပေသာ ငရဲဒုကၡႀကီးကုိ ခံရေတာ့သတည္း။ ေဒါသႀကီးသူသည္ ေဒါသ၏အစြမ္းေၾကာင့္ မျပစ္မွားထုိက္သူကုိ ျပစ္မွားမိတတ္၏။ ေဒါသ၏အျပစ္သည္ မိမိသုိ႔သာ က်ေရာက္တတ္ၿမဲ ျဖစ္ေလသည္။ ရေသ့ကုိၾကည္ညိဳ၍ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ လွဴဒါန္းကုိးကြယ္ေနေသာ စစ္သူႀကီးသည္ ရေသ့ထံသုိ႔ အေစာတလ်င္လာ၍ ဒဏ္ရာမ်ားကုိ ယုယၾကင္နာစြာ ျပဳစုကုသေပး၏။ ရေသ့ကုိလည္း အရွင္ရေသ့၊ စိတ္ဆုိးေတာ္မူပါလွ်င္ ကလာဗုမင္းကုိသာ စိတ္ဆုိးေတာ္မူပါ၊ တုိင္းသူျပည္သားအားလံုးကုိ မပ်က္စီးပါေစႏွင့္ဟု ေလွ်ာက္၏။ ဒကာစစ္သူႀကီး၊ ကလာဗုမင္းသည္ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ၊ ငါကဲ့သုိ႔ေသာ သည္းခံမႈ ရွိၾကေသာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔သည္ စိတ္မဆုိးတတ္ၾကပါဟု မိန္႔ဆုိ၍ ထုိေန႔၌ပင္ စုေတပ်ံလြန္ေလသည္။ ကလာဗုမင္း၏ ေဒါသေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ အျပစ္ကုိၾကည့္၍ ေဒါသျဖစ္ျခင္း၊ ျပစ္မွားျခင္းတုိ႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္အပ္လွသည္။ ခႏၱီ၀ါဒီရေသ့၏ သည္းခံပံုကုိလည္း ၾကည္ညိဳတုယူသင့္လွ၏။
အခ်ဳပ္ဆုိရေသာ္---ေဒါသႀကီးမႈတုိ႔ကုိ ပေပ်ာက္ေအာင္ႀကိဳးစားကာ ခႏၱီတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ေနာက္ဆံုးအေအးဆံုးအခ်မ္းဆံုးတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္ေသာေနရာ မဟာအသခၤတသုိ႔ တက္လွမ္းႏုိင္ၾကပါေစ။
ေဒါသႀကီးတတ္သူ ပ်က္စီးတတ္၏။
ေဒါသႀကီးတတ္၊ စိတ္ဆုိးတတ္ေသာသူသည္ ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္တတ္၏။
လူ႔ဘံု လူ႔ေလာက နယ္ပယ္အတြင္း၌ မိဘႏွင့္သား သမီး၊ ဆရာႏွင့္တပည့္၊ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ၊ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမားစသည္ျဖင့္ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈရွိၾကရာ သား၊သမီး၊ တပည့္၊ ညီ၊ ညီမ စေသာသူတုိ႔သည္ အထက္က ျပဆုိခဲ့ေသာ အအိပ္အေနမ်ားျခင္း၊ ပြဲလမ္းသဘင္၊ အေပ်ာ္အရႊင္ အလုိက္အစားမ်ားျခင္း၊ ထၾကြလံု႔လမရွိျခင္း၊ ပ်င္းရိေပါ့တန္ျခင္းဆုိုတဲ့ ႀကီးပြားေရး တည့္တံ့ေရးတုိ႔ ပ်က္ျပားဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္း အစိတ္အပိုင္းတုိ႔ႏွင့္ မကင္းၾက။ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ ရွိေနၾကေသာေၾကာင့္ မိဘဆရာစသည္တုိ႔က သတိေပးၾက၊ ဆံုးမၾက၊ ေျပာဆုိၾကေသာအခါ သားသမီးစေသာသူတုိ႔သည္ မိမိတို႔၏ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ကို သိျမင္၍ ေျပာဆုိဆံုးမသည္ကုိ သည္းခံကာ နာယူ၍ ျပဳျပင္တတ္သူ နည္းပါးလွ၏။
အမ်ားအားျဖင့္ မိမိအျပစ္ကုိ မျမင္ၾကဘဲ ေျပာဆုိျမည္တြန္ရပါမည္လားဟု အမ်က္ေဒါသ ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထတတ္ၾက၏။ ယင္းသုိ႔ အမ်က္ေဒါသ ထတတ္ၾကသူတုိ႔ကို လူႀကီးမိဘ ဆရာသမားတု႔ိက အက်ိဳးစီးပြား လုိလား၊ ေမတၱာ ကရုဏာတရားေရွ႕သြား ရွိၾကေသာ္လည္း လူငယ္မ်ားသည္ အနာေပၚတုတ္က် သကဲ့သုိ႔ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ၊ နာက်ည္းတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ဆံုးမသြန္သင္ ပဲ့ျပင္ေျပာၾကားျခင္း မရွိၾကေတာ့ပဲ လ်စ္လ်ဴရႈထားျခင္းျဖင့္ လူငယ္တုိ႔သည္ ပ်က္စီးေၾကာင္း အေလ့အထမ်ားသာ ဆက္တုိက္ ပူး၀င္စြဲကပ္၍ ထပ္တလဲလဲ ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ ႀကီးပြားေရးျပဳတ္ေတာ့သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမ်က္ေဒါသႀကီးျခင္းသည္လည္း ပ်က္စီးေၾကာင္း ပရာဘ၀ သေဘာတရား တစ္မ်ိဳးတည္းဟု ဆက္လက္ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ဟု ယူလွ်င္ ေလ်ာ္ကန္ရာသည္။
ဆက္ဦးအံ့- ေကသီအမည္ရွိေသာ ျမင္းဆရာႀကီးကုိ ဗုုဒၶျမတ္စြာသည္ ဤသို႔ ေမးေျဖ မိန္႔ဆုိေတာ္မူဖူး၏။ ျမတ္စြာဘုရား- အသင္သည္ ျမင္းမ်ားကုိ အဘယ္သုိ႔ ဆံုးမသြန္သင္ပါသနည္း။
ေကသီ-တပည့္ေတာ္သည္ ႏုႏုႏွင့္ ဆံုးမ၍ရေသာ ျမင္းကို ႏုႏုပင္ ဆံုးမရပါသည္။ ၾကမ္းၾကမ္းဆံုးမေသာ္မွရမည့္ျမင္းကို ၾကမ္းၾကမ္းဆံုးမရပါသည္ဟု ေလွ်ာက္၏။
ျမတ္စြာဘုရား- ဆံုးမ၍ မရေသာျမင္းကို အသုိ႔ျပဳသနည္း။
ေကသီ- အႏုအၾကမ္းႏွစ္နည္းႏွင့္မွ ဆံုးမသင္ၾကား၍ မရေသာျမင္းကို သတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့သည္ဟု ေလွ်ာက္၏။
ေကသီ- ျမတ္စြာဘုရားေကာ တပည့္သား ရဟန္းမ်ားကုိ ဘယ္လုိ ဆံုးမေတာ္မူပါသလဲ။
ျမတ္စြာဘုရား- ငါဘုရားလည္း ႏုႏုႏွင့္ ဆံုးမ၍ရသည္။ ၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ ဆံုးမရမည့္ ရဟန္းကုိ ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ဆံုးမရေပတယ္။
ေကသီ- ဆံုးမ၍ မရလွ်င္ ဘယ္လုိျပဳပါသလဲ။
ျမတ္စြာဘုရား- ဆံုးမ၍မွ မရလွ်င္ သတ္ပစ္လုိက္ရတာေပါ့။
ေကသီ- အရွင္ဘုရားတုိ႔သည္ ပါဏာတိပါတအမႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား၊ အသုိ႔လွ်င္ သတ္ပစ္ႏုိင္ပါသလဲ။
ျမတ္စြာဘုရား- မဆံုးမေတာ့ဘဲ လ်စ္လ်ဴရႈထားလုိက္ျခင္းကိုပင္ သတ္ပစ္သည္ဟု ငါဆုိသည္။ ငါဘုရား၏ အဆံုးအမအျပဳအျပင္အသင္အျပင္ကုိ မခံယူရေသာ ရဟန္းသည္ ႀကီးပြားေရးတံုး ဆံုးရွံဳးပ်က္စီးကာ ေသရသည္ႏွင့္ တူေသာေၾကာင့္ အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒ မေပးျခင္းကုိ သတ္ပစ္သည္ဟု ဆုိလုိေတာ္မူသည္။(အံ-၁။၄၂၇။)
ဤသို႔လွ်င္ ေကသီျမင္းဆရာႀကီးကုိ မိန္႔ေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ ဆရာမိဘတုိ႔ ဆံုးမပဲ့ျပင္ သြန္သင္ေျပာဆုိမႈ မရွိဘဲ ပစ္ပယ္ထားျခင္းကုိ ခံရေသာ လူငယ္သည္ ပ်က္စီးေတာ့သည္ျဖစ္၍ ေကာဓပညာေဏာ ကုိ ဆက္၍ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ရမည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ အာလသ် အေပါက္ရွိေသာသူတို႔သာ ပ်က္စီးတတ္သည္ မဟုတ္ေသး၊ အမ်က္ထန္သည္း ေဒါသႀကီးတတ္ေသာ သူတုိ႔သည္လည္း ပ်က္စီးတတ္သည္ကုိ ျပေတာ္မူလုိေသာေၾကာင့္ ေကာဓပညာေဏာ ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ရမည္။
ေတြ႔ႀကံဳလာေသာ အာရံု၊ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ကိစၥတုိ႔၌ သင့္တင့္ေအာင္ ႏွလံုးမသြင္းတတ္ေသာ သူသည္ ေဒါသျဖစ္တတ္၏။ စိတ္တုိတတ္၏။ မိမိ၏ အျပစ္ကုိမျမင္၊ သူတစ္ပါးအျပစ္ကုိသာ ျမင္၍ ေဒါသေရွ႕ထားမိသျဖင့္ မွားတတ္၏၊ ယင္းသုိ႔ စိတ္တုိေတာင္းတတ္၊ ေဒါသႀကီးတတ္၊ သူတစ္ပါးအေပၚ၌ အျပစ္ျမင္တတ္ေသာသူသည္ အမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္း၍ မျဖစ္ႏုိင္၊ သည္းခံကာ ေဆာင္ရြက္ေသာ္မွၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္အံ့ေသာ အက်ိဳးစီးပြားတုိ႔သည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိပဲ ပ်က္ျပားဆုတ္ယုတ္တတ္သည္။
အမ်က္ေဒါသဟူသည္ ေမာဟအရင္းခံေသာ အကုသုိလ္ ေဒါသ သေဘာတရားျဖစ္၍ အကိ်ဳးေက်းဇူးကုိလည္း မသိမျမင္၊ ဆင္ကန္းေတာတုိး ျပဳလုပ္တတ္၍ ဒုကၡေရာက္ရတတ္သည္။ ေဒါသအစြမ္းျဖင့္ ၾကမ္းၾကဳတ္ခက္ထန္ေသာ က်ား၊ ျခေသၤ့ စေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ကို လူတုိ႔သည္ ရြံမုန္း စက္ဆုတ္သကဲ့သုိ႔ ေဒါသမ်က္မာန္ခက္ထန္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လူစားကိုလည္း လူအမ်ား ရြံမုန္း စက္ဆုတ္၏။ အေပါင္းအသင္း မလုပ္၊ ေရွာင္ၾကဥ္တတ္ၾကသည္။ ေဒါသ မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထုိက္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔အေပၚ၌ ေဒါသျဖစ္၍ ျပစ္မွားမိပါကလည္း အျပစ္သည္ မိမိအေပၚသို႔ က်ေရာက္တတ္ေပသည္။ ကာသိတုိင္းရွင္ ဘုရင္ကလာဗု မင္းသည္ တစ္ေန႔သ၌ အေျခြအရံတုိ႔ႏွင့္တကြ ဥယ်ဥ္သုိ႔ထြက္၍ ေပ်ာ္ျမဴရာ အထူးခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ အလုပ္အေကြ်း ေမာင္းမတစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္၌ အရက္မူးရစ္ကာ အိပ္စက္ေန၏။ သီဆုိတီးမႈတ္မႈ၌ကြ်မ္းက်င္လိမၼာၾကကုန္ေသာ ကေခ်သည္ နန္းတြင္းသူတုိ႔သည္ သီဆုိတီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖကာ ေနၾကရ၏၊ ကလာဗုမင္း အိပ္စက္ ေပ်ာ္ေသာအခါ သီဆုိတီးမႈတ္သူတုိ႔သည္ ဥယ်ာဥ္တြင္း၌ သစ္သီးသစ္ပြင့္တုိ႔ကို ဆြတ္ခူးကာ လွည့္လည္ၾကကုန္၏။
ပင္လံုးကြ်တ္ပြင့္ေနေသာ အင္ၾကင္းပင္ရင္၌ ခႏၱီ၀ါဒီရေသ့သည္ သမဏသုချဖင့္ သီတင္းသံုးေနသည္ကို ဖူးျမင္ၾကရသျဖင့္ အနီးသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ တရားေဟာၾကားရန္ ေတာင္းပန္ၿပီး တရားနယူေနၾက၏၊ ကလာဗုမင္းကုိ ေပြ႔ပုိက္ျပဳစုေနရေသာ ေမာင္မငယ္သည္ ကလာဗုမင္းကို ႏႈိး၍ သီဆုိတီးမႈတ္သူမ်ား ခႏၱီ၀ါဒီ ရေသ့ထံသြား၍ တရားနာေနၾကေၾကာင္းကို ကုန္းေခ်ာေျပာၾကား၏။ ကလာဗုမင္းသည္ ေဒါသအမ်က္ ျပင္းျပစြာ ထြက္၍ သန္လ်က္ကို လက္စြဲကာ ရေသ့ထံ အျမန္သြား၏။ ကေခ်သည္မ်ားက ကလာဗုမင္း ေဒါသျဖစ္ေပၚလာသည္ကုိ ျမင္သျဖင့္ မင္းႏွင့္လည္း ကြ်မ္း၀င္ရင္းႏွီးေသာေၾကာင့္ မင္းထံမွ သန္လ်က္ကို လုယူၾကၿပီး ေက်ေအးေအာင္ ေတာင္းပန္ေျပာၾက၏။ နန္းေတာ္သူတုိ႔အေပၚ၌ ေက်ေအးေသာ္လည္း ရေသ့ထံသြားကာ-
အုိရဟန္း-အသင္ ဘယ္လုိ၀ါဒ ရွိသလဲဟု ေမး၏။
မင္းႀကီး-ငါကား ခႏၱီ၀ါဒ ရွိသည္ဟု ေျဖလွ်င္- ခႏၱီ- ဆုိတာ ဘာကုိဆုိလုိသလဲဟု ထပ္၍ ေမး၏။
ခႏၱီ-ဆုိတာ ဆဲဆုိရုိက္ပုတ္ညွဥ္းဆဲျခင္း စသည္ကုိ ျပဳေသာ္လည္း စိတ္မဆုိးသည္ကုိ ဆုိသည္ဟု ေျပာ၏။
ကလာဗုမင္းက သင္၏ ခႏၱီကို ၾကည့္အံ့ဟု ေျပာ၍ သူသတ္သမားကုိ ေခၚေစၿပီး၊ အခ်င္း- ဤရေသ့ကို ေျမေပၚသုိ႔ ဆြဲခ်၊ ဆူႀကိမ္လံုးျဖင့္ ရင္ငါးရာ၊ ေက်ာငါးရာ၊ ေဘးႏွစ္ဘက္ငါးရာစီ ေပါင္းအခ်က္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ ရုိက္ေလဟု ခုိင္း၏။ ရုိက္ေစၿပီးေနာက္ လက္၊ ေျခ၊ ႏွာသီးဖ်ား၊ နားရြက္တုိ႔ကို ျဖတ္ေစျပန္၏။ ထုိေနာက္ ကလာဗုမင္း ကိုယ္တုိင္ ရင္၀ကုိ ဖေနာင့္ႏွင့္ ကန္ၿပီး ထြက္သြား၏၊ ကလာဗုမင္းသည္ ဥယ်ာဥ္က ထြက္မိလွ်င္ပင္ ေျမသုိ႔ ျမဳပ္၀င္၍ ေျမမ်ိဳးခံရေလေတာ့သည္။ အ၀ီစိငရဲသုိ႔ တုိက္ရိုက္ က်ေရာက္ကာ ျပင္းျပေသာ ငရဲဒုကၡႀကီးကုိ ခံရေတာ့သတည္း။ ေဒါသႀကီးသူသည္ ေဒါသ၏အစြမ္းေၾကာင့္ မျပစ္မွားထုိက္သူကုိ ျပစ္မွားမိတတ္၏။ ေဒါသ၏အျပစ္သည္ မိမိသုိ႔သာ က်ေရာက္တတ္ၿမဲ ျဖစ္ေလသည္။ ရေသ့ကုိၾကည္ညိဳ၍ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ လွဴဒါန္းကုိးကြယ္ေနေသာ စစ္သူႀကီးသည္ ရေသ့ထံသုိ႔ အေစာတလ်င္လာ၍ ဒဏ္ရာမ်ားကုိ ယုယၾကင္နာစြာ ျပဳစုကုသေပး၏။ ရေသ့ကုိလည္း အရွင္ရေသ့၊ စိတ္ဆုိးေတာ္မူပါလွ်င္ ကလာဗုမင္းကုိသာ စိတ္ဆုိးေတာ္မူပါ၊ တုိင္းသူျပည္သားအားလံုးကုိ မပ်က္စီးပါေစႏွင့္ဟု ေလွ်ာက္၏။ ဒကာစစ္သူႀကီး၊ ကလာဗုမင္းသည္ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ၊ ငါကဲ့သုိ႔ေသာ သည္းခံမႈ ရွိၾကေသာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔သည္ စိတ္မဆုိးတတ္ၾကပါဟု မိန္႔ဆုိ၍ ထုိေန႔၌ပင္ စုေတပ်ံလြန္ေလသည္။ ကလာဗုမင္း၏ ေဒါသေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ အျပစ္ကုိၾကည့္၍ ေဒါသျဖစ္ျခင္း၊ ျပစ္မွားျခင္းတုိ႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္အပ္လွသည္။ ခႏၱီ၀ါဒီရေသ့၏ သည္းခံပံုကုိလည္း ၾကည္ညိဳတုယူသင့္လွ၏။
အခ်ဳပ္ဆုိရေသာ္---ေဒါသႀကီးမႈတုိ႔ကုိ ပေပ်ာက္ေအာင္ႀကိဳးစားကာ ခႏၱီတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ေနာက္ဆံုးအေအးဆံုးအခ်မ္းဆံုးတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္ေသာေနရာ မဟာအသခၤတသုိ႔ တက္လွမ္းႏုိင္ၾကပါေစ။
0 Response to "ေဒါသႀကီးသူ"
Post a Comment