သမုိင္း၏တရားခံ အခန္း(၁၂) ေရးသားတင္ျပသူ-ဆရာေတာ္ ၀ီရသူ(မစုိးရိမ္)
ရပ္တည္မႈမွွားသူ။ ။ မဟနသည္ သံဃာအတြက္ သာသနာအတြက္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အဖြဲ႕ျဖစ္
ေသာ္လည္း သံဃာလက္မွလည္းေကာင္း၊ သာသနာဘက္မွလည္းေကာင္း ရပ္တည္မႈမရွိခဲ့ေပ။ ၄င္းတို႔ ရားထူးၿမဲဖို႔၊အာဏာၿမဲဖို႔အတြက္ အစိုးရဘက္မွ အၿမဲရပ္တည္တတ္ေလသည္။ ၁၉-၁၀-၂၀ဝ၃ တြင္ ျဖစ္ပြားေသာေက်ာက္ဆည္အဓိက႐ိုဏ္းေၾကာင့္ ၂၂-၁၀-၂၀ဝ၃ တြင္ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕၏ အႀကီးဆံုးစာသင္တိုက္မွ ပဓာနနာယကဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ စာခ်တပည့္ႀကီးမ်ားကို အစိုးရက ဖမ္းေလသည္။ ထိုသို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို အလြယ္တကူ ဖမ္းဖို႔အတြက္ ၿမိဳ႕နယ္သံဃနာယကဥကၠဌဆရာေတာ္ႀကီးက ကူညီေလသည္။ အဆင့္ဆင့္ေသာသံဃနာယကမ်ားကို တင္ျပေလွ်ာက္ထားျခင္းမရွိဘဲ ဖမ္းသည္ကို မဟနက မသိဟန္ေဆာင္ေနေပသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးအား အစာႏွင့္ေရ သံုးရက္အငတ္ထားၿပီး ထိုးႀကိတ္ကန္ေၾကာက္ၾက၊ ႏွိပ္စက္ညႇန္းပမ္းၾကၿပီး အတင္းအဓမၼဝန္ခံခိုင္း လက္မွတ္ထိုးခိုင္းၿပီး ေထာင္ခ်ေၾကာင္း မဟနထံ တင္ျပေလွ်ာက္ထားသည့္အခါ၌လည္း ငုတ္တုတ္သာၿငိမ္ေနၾကေလသည္။ ေမတၲာရပ္ခံသင့္လ်က္လည္း မရပ္ခံခဲ့ေပ။ ဘာမွ်မသိသလို ဘာမွ်မပတ္သက္သလို ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနေတာ္မူၾက၏။ တစ္ႏွစ္လည္မလြတ္၊ ႏွစ္ႏွစ္လည္းမလြတ္၊ သံုးႏွစ္လည္းမလြတ္သည့္အခါ၌
လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္။ လူေရွ႕သူေရွ႕၌ကား သူတို႔မွာ အာဏာရွိသလိုလို၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသလိုလို အထင္ႀကီးေအာင္ ျြကားၾကထြားၾကေလသည္။ အားလံုးလက္လြန္ၿပီးမွ သိရလို႔ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဟုဆိုသူက ဆိုေသး၏။ သစ္မႈ၊ ေဆးမႈ စသည့္ျဖင့္ ရာဇဝတ္မႈမ်ားကိုေတာ့ တက္တက္ျြကျြက ေရြးထုတ္ေပးေတာ္မူၾက၏။ စာသင္တိုက္ႀကီးတစ္ခုလံုး၏ အႀကီးဆံုးဆရာေတာ္လည္းျဖစ္၊ ၿမိဳ႕နယ္သံဃနာယက အတြင္းေရးမွဴး
ဆရာေတာ္လည္းျဖစ္ၿပီး သာသနာေတာ္အတြက္ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲလုပ္ကိုင္လာသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကိုမွ အကာအကြယ္မေပးႏိုင္၊ မကယ္တင္ႏိုင္ၾကေပ။ သာသနာအတြက္ သံဃာထုအတြက္ ဘာမွ် အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္သည့္ စည္းစိမ္ခံအဖြဲ႕အစည္းႀကီး ျဖစ္၏။
ဘုရားလက္ထက္က ပိလိႏၵဝစၦေထရ္သည္ အျပစ္မဲ့ ဆြမ္းဒကာမ သားအမိကို ဗိမၼိသာရမင္းက ဖမ္းသည့္
အတြက္ နန္းေတာ္အထိ သပိတ္ပိုက္လိုက္သြားၿပီး ေျဖရွင္းကယ္တင္ေတာ္မူခဲ့၏။ ရဟႏၱာျဖစ္ေသာ္လည္းေအးေအးလူလူ မေနႏိုင္ရွာခဲ့ေပ။ အမွန္တရားဘက္မွ ရပ္တည္၍ ရွင္ဘုရင္ကို ရဲဝံ့စြာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ေလ၏။ မဟနအဖြဲ႕က (၄၇)ပါးစံုညီ အစည္းအေဝးမွာ တင္ျပမည္၊ ေဆြးေႏြးမည္၊ အတည္ျပဳခ်က္ရယူမည္။ ၿပီးလွ်င္ အာမခံခ်က္ေပးမည္၊ အစိုးရကို ေမတၲာရပ္ခံမည္ဆိုလွ်င္ အျပစ္မဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး မလႊတ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။အစိုးရက လႊတ္မေပးဘဲ မေနႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မဟနသည္ ဓမၼအတြက္ သာသနာအတြက္ မရပ္တည္ဘဲအာဏာအတြက္ ေနရာအတြက္ ရပ္တည္ေနၾကသည့္ ရပ္တည္မႈလြဲေနေသာ အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ျဖစ္ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မဟနအဖြဲ႕မွ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအား အမႈႏိုင္ဖို႔၊ စီးပြားေရးေကာင္းဖို႔၊ အဆက္အသြယ္ေကာင္းရဖို႔၊ ေထာက္ခံခ်က္၊ ေမတၲာရပ္ခံခ်က္ရဖို႔အတြက္သာ ကိုးကြယ္ထိုက္ေလသည္။ မဟနေၾကာင့္ အမႈႏိုင္ၾကသူမ်ား၊ မဟနေၾကာင့္ စီးပြားျဖစ္သူ၊ ႀကီးပြားသူမ်ား၊ ေထာင္ကလြတ္သူမ်ာ မနည္းေပ။ ပစၥဳပၸန္အတြက္ သံသရာအတြက္သိကၡာသမာဓိအတြကေတာ့ လံုးဝအားမကိုးထိုက္၊ မကိုးကြယ္ထိုက္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
မဟနအဖြဲ႕မွ နာမည္ဆိုးထြက္သူ၊ အပုပ္နံ႔လိႈင္သူမ်ား၏ ဈာပနႏွင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဈာပန
ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္က သိႏိုင္ေပသည္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဈာပနသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ဈာပနျဖစ္ေသာ္လည္းအလွဴေငြမထည့္မေနရ အမိန္႔ထုတ္ၿပီး ေကာက္ခံသည့္စနစ္ မက်င့္သံုးေပ၊ တစ္ေလာကလံုးက ၾကည္ညိဳ၍ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ကုသိုလ္ယူၾကျခင္း ျဖစ္၏။ မဟနထိပ္တန္းအရာရွိ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ဈာပန၌ အတင္းအၾကပ္ေကာက္ခံသည္ကိုပင္ အမ်ားအျပား မထည့္လွဴၾကေပ။
ဤမွ် သိကၡာဩဇာက်ဆင္းေနေသာ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို အခ်ိန္မီျပဳျပင္သင့္လွေပၿပီ။
အမ်ိဳးယုတ္ၿမီးေကာင္မ်ား ။ ။ မဟနအဖြဲ႕ မွ ဆရာႀကီး မ်ားသာ ရာထူး ဂုဏ္ေမာကၾ္ကသည္ မဟုတ္၊
၄င္းတို႔၏ တပည့္ႀကီးမ်ားကလည္း စိန္နားကပ္ေရာင္ႏွင့္ ပါးေျပာင္တတ္ၾကေသးသည္။ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုသို႔ တရာေဟာသြားစဥ္ ထိုၿမိဳ႕မွ ဒကာမ်ားက စိန္နားကပ္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား အပါးဝပံုကို ဝိုင္းဝန္းေလွ်ာက္ၾက၏။
လမ္းေဘးခ်ရပ္ထားသည့္ကားကို စိန္နားကပ္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကားက ပြတ္ဆြဲသြားသည္။ ကားဆရာမ်ားက ေျပးလာၾကသည့္အခါ စိန္နားကပ္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ကားေပၚကဆင္းလာၿပီး။ ဘာလဲ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ၊ ငါတို႔က VIP ခရီးစဥ္ႏွင့္လာတာဟု ေဒါသတႀကီး ရန္ေတြ႕ေလသည္။ ကားႀကီးကလည္း အေကာင္းစား၊ ကားဘီးႀကီးမ်ားကလည္း အျပင္သို႔ကားထြက္ေန၍ သူတို႔ကား ဘာမွ်မျဖစ္ေသာ္လည္း ပြတ္ဆြဲခံရသည့္ကားေလး
မွာ အေတာ္နာသြားခဲ့ရေပသည္။ လူလိုသူလို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းလွ်င္လည္း ေက်နပ္ဖြယ္ရွိေသးသည္။
ယခုမူ လူပါးဝလြန္း၏။ ဆူးႏွင့္ဖက္ ဥပမာကို ဆင္ျခင္မိ၍သာ နစ္နာသည့္ဘက္က အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
ကားေပၚက ကိုယ္ပိုင္စာတန္းဘြဲ႕တံဆိပ္ စာတန္းႀကီးကလည္း လန္႔စရာေကာင္းလွ၏။
မဟနဆရာႀကီးမ်ား၏ ကိုယ္ရံေတာ္ႀကီးမ်ားကသာ ေထာင္လႊားၾကသည္မဟုတ္၊ တိုင္းအဆင့္၊
ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္မွ ဆရာႀကီးမ်ား၏ သက္ေတာ္ေစာင့္ႀကီးမ်ား၊ တပည့္ႀကီး တပည့္ေလးမ်ားကလည္း ေထာင္လႊားတတ္ေလသည္။ ဤေခတ္သည္ကား သီလေခတ္မဟုတ္၊ သုတေခတ္ျဖစ္၏။ အပၸမားေခတ္မဟုတ္၊ ပမာဒေခတ္
ျဖစ္၏။ ျဗဟၼစိုရ္ေခတ္မဟုတ္၊ အာဏာေခတ္ျဖစ္၏။ သႏၱဳ႒ီသေလႅခေခတ္မဟုတ္၊ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေခတ္ျဖစ္၏။
ဂါရဝနိဝါတေခတ္မဟုတ္၊ အတၲမာနေခတ္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရာထူး၊ အာဏာရွိသူမ်ားသည္ ရာထူးႀကီးလွ်င္ ႀကီးသေလာက္၊ အာဏာႀကီးလွ်င္ ႀကီးသေလာက္ ေမာက္မာၾကေလသည္။ ရာထူးအာဏာမဟုတ္ပါဘဲ စည္းစိမ္ႀကီးသူမ်ားပင္ စည္းစိမ္ဂုဏ္ေမာက္တတ္ၾက၏။ တစ္ေန႔ ကြ်ႏု္ပ္ဆြမ္းစားေနစဥ္ ကြ်ႏု္ပ္ဆရာ၏ေက်ာင္း၌ ဒကာမတစ္ေယာက္၏ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေလွ်ာက္ထားသံကို ၾကားေနရ၏။ ဆြမ္းစားေနရင္းျဖစ္၍ ကြ်ႏု္ပ္ထြက္မၾကည့္
မိ။ ကြ်ႏု္ပ္ဆရာ၏ကားက ဂ်စ္ကားျဖစ္သည္။ ထိုဂ်စ္ကားျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္ဆရာကို လာႀကိဳစဥ္ လမ္းမွာယာဥ္မေတာ္မဆထိခိုက္မႈ ျဖစ္ၾကသည္။ မီးပြိဳင့္က မီးနီျပသည့္အခါ အရွိန္မသတ္ႏိုင္၍ ေရွ႕တည့္တည့္မွ ရပ္ထားသည့္ကားကိုဝင္တိုက္မိျခင္းျဖစ္၏။ ေျပေျပလည္လည္ ေတာင္းပန္စကားေျပာလိုက္လွ်င္ ျပႆနာသည္ ထိုေနရာ၌ပင္ ၿပီးခဲ့မည္
ျဖစ္သည္။ ယခုမူ လာႀကိဳေသာတပည့္ေလးက ]]သတၲိရွိရင္ ေက်ာင္းအထိလိုက္ခဲ့}}ဟု စိန္ေခၚေလ၏။ ကားပိုင္ရွင္ဒကာမမွာ ထက္ျမက္သူ ျဖစ္ေပမည္။ ယာဥ္ထိန္းရဲကို ကားေပၚတင္ကာ စိန္ေခၚလို႔ တိမ္ေပၚထိ လိုက္ခဲ့ေပသည္။
ဆရာသမားႏွင့္ေတြ႕သည့္အခါ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ စိန္ေခၚလို႔တိမ္ေပၚထိလိုက္ခဲ့ျပန္ေတာ့လည္း စိန္ေခၚသူက မထိုးသတ္ဝံ့ျပန္ေပ။ ဆရာ့ေရွ႕တြင္ ကုပ္ကုပ္ကေလး ေနရရွာေလ၏။ဆရာသမားျဖစ္သူမွာ တပည့္မေကာင္း ဆရာေခါင္းဆိုသလို ကိုယ့္ဘက္က မွားခဲ့သည့္အတြက္ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေပးရွာ၏။ ဒကာမေလွ်ာက္ၿပီးသည့္အခါ တပည့္ေလးအား ေမးေလသည္။
တပည့္ေလးက ေၾကာက္၍ ဘူးခါေလ၏။ ထိုအခါ ဒကာမက ကိုယ္ေတာ္ေယာက်ာ္း၊ တပည့္ေတာ္မိန္းမ၊
ကိုယ္ေတာ္ေယာက်ာ္းျဖစ္ပါလ်က္ ဘာလို႔ေယာက်ာ္းစကားမေျပာတာလဲ ေျပာင္ ရွင္းေလ၏။ ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ ကိုယ့္ဘက္က မွားခဲ့မိသည့္အတြက္ ဒကာမကိုပင္ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဆရာသမား၏ ေျဖရွင္းပံုကလည္း မွတ္သားစရာေကာင္းလွသည္။ ကဲ ဘုန္းႀကီးဘက္က မွားခဲ့ၿပီ၊ တပည့္ေလး ကိုယ္စား ဘုန္းႀကီးကပဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ အဲဒီအတြက္ ဘုန္းႀကီးက ဘာမ်ား ေဆာင္ရြက္ေပးရပါဦးမလဲဟု မိန္႔ေတာ္မူရာ ပင္ကိုယ္ကပင္ ရဟန္း
သံဃာဆိုလွ်င္ ၾကည္ညိဳရင္းစြဲ ရွိၿပီးသားျဖစ္၍ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက တိုး႐ိႈးေတာင္းပန္ေနသည့္အခါ ဒကာမ၏ ေဒါသအာဃာတမ်ား ခ်က္ခ်င္းလႊင့္စင္ကာ ေက်နပ္သြားခဲ့ေပသည္။ တပည့္ေတာ္မ အေလ်ာ္ေတာင္းဖို႔ လိုက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား ႐ိုေသစြာ ရွိခိုးဦးခ်ၿပီး ျပန္သြားေလ၏။
ႏုိင္ငံေရး၌ပင္ျဖစ္ေစ၊ သာသနာေရး ဘာသာေရး၌ပင္ျဖစ္ေစ မတရားမႈကိိုု ေခါင္္းငံု႕ခံမေနပဲ
ထိိုုဒကာမလိိုု သတၱိရွိေစခ်င္ပါသည္။
ဝိေဒမင္းကို မာန္တင္းရန္ေထာင္ ပုတ္သင္ေစာင္သို႔ ဟူေသာ မဃေဒဝလိုပင္ အသျပာတစ္ျပားမွ်ျဖင့္
မင္းစည္းစိမ္ကို အန္တုကာ မာန္ေထာင္သူမ်ား ရွိတတ္ၾက၏။
ေရွးအခါက အာဇာနည္သိေႏၶာျမင္းတို႔အား စပ်စ္သီး စသည့္သစ္သီးမ်ားကို အရည္ညႇစ္ၿပီး အရည္သာ
တိုက္ေလသည္။ က်န္ေနေသာ သစ္သီးခြံ၊ သစ္သီးဖတ္မ်ားကို ေရႏွင့္ေရာၿပီး သိေႏၶာျမင္းတို႔၏ ကိုယ္ရံေတာ္ ျမည္းေကာင္မ်ားကို တိုက္ေလသည္။ အမ်ိဳးျမတ္သည့္ သိေႏၶာျမင္းတို႔မွာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား စားရေသာ္လည္း အမ်ိဳးျမတ္၍ မာန္မမူၾက၊ မေထာင္လႊားၾကေပ။ သိေႏၶာျမင္းတို႔၏ အက်န္အၾကြင္းကိုသာ စားရေသာျမည္းေကာင္မ်ားကား အမ်ိဳးယုတ္ၾကသူမ်ာျဖစ္၍ အဆီယစ္ၿပီး နန္းရင္ျပင္တစ္ခုလံုး၌ ခုန္ေပါက္
ေျပးလႊားၾက၊ တိုးေဝွ႕ကန္ေၾကာက္ၾကျဖင့္ နန္းေတာ္ရင္ျပင္ အက်ည္းတန္ေအာင္ မာန္မူေထာင္လႊားၾကေလသည္။
သိေႏၶာျမင္းကဲ့သို႔ ေကာင္းေကာင္းစားရ၊ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားစားရလွ်င္ကား ဆိုဖြယ္ရာ မရွိေပ။ (ဒုတနိပါတ္၊ အသဒိသဝဂ္၊ဝါေလာဒကဇာတ္)
ကေရာ္ကမည္၊ စာက်ည္က်ည္လွ်င္၊ ၾကည္တျမျမ၊ ေသာမနျဖင့္ ေရွးကျမင္းမင္း၊ ေလာင္းသနင္း၏၊
စားၾကြင္းေသာက္က်န္၊ ေထြးအန္စြန္႔လတ္၊ မစင္ဖတ္ကို၊ စားတတ္ရ႐ံု၊ ယစ္မူးပံုျဖင့္၊ ဟီတံုဟန္တံု၊ ခြါစံုကန္ေပါက္
လြန္ေျမာက္ျမဴးၾကြ၊ အားခြန္ျပ၍၊ ေျပးၾကခုန္လႊား၊ ျမည္းယုတ္မ်ားသို႔၊ တရားမတည္၊ ေလာ္လီျမဴးရႊင္၊
မေလဘင္တည့္။ (မဃေဒဝ၊ စာပိုဒ္ ၄၂၉)
0 Response to "သမုိင္း၏တရားခံ အခန္း(၁၂) ေရးသားတင္ျပသူ-ဆရာေတာ္ ၀ီရသူ(မစုိးရိမ္)"
Post a Comment