အျမင္တစ္ကြက္၏ ၀မ္းနည္းဖြယ္
တစ္ေန႔တစ္ေန႔တစ္ေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ခႏၶာ၏ ခုိင္းသမွ်ကုိ လုိက္နာရင္း ဘ၀ရဲ႕ နိဂံုးကုိ ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ လူသားေတြထဲမွာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္လည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ေပါ့ေလ၊ တစ္ေန႔ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာခိုက္ အမွတ္မထင္ျမင္ကြင္းတစ္ခုက ၀တၳဳနဲ႔ အာရုံတုိက္ဆုိင္လာေပသည္။ ထုိအရာကား မိမိတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္မ်ားထဲတြင္ ပါ၀င္ေနေသာ မိမိတုိ႔ကို လုပ္ကုိင္ေကြ်းေနေသာ မိမိတို႔၏ ဘ၀သာယာေရးကုိ ဘာဆုိဘာမွမသိပဲ အားသြန္ခြန္စုိက္ လုပ္အားေပးေနေသာ ကြ်ဲ၊ ႏြားတုိ႔ကုိ သတ္ပုတ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္ေပသည္။ အလြန္ပင္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မည့္ပံုစံေတြႏွင့္ လုိက္ဖက္ညီလွသည္ဟု ေျပာဆုိရမည္ကုိပင္ လံုေလာက္အံ့မထင္။ အေတာ္ကုိ ေက်းဇူးမသိထုိက္ေသာ မိမိတုိ႔ကို ခြန္အားေတြႏွင့္ လုပ္ေကြ်းေနသည္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ ထုိလူပံုစံေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး သနားမိေလသည္။ ၀ဋ္ဆုိတာ တစ္ပတ္ျပန္လည္တတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထုိသုိ႔မ်ား တစ္ပတ္လည္ လာမည္ကုိ ေတြးၿပီး သနားမိပါသည္။ ထုိသူတုိ႔ ခံႏုိင္ရည္ရွိမည္ေလာ့။ မေတြး၀ံ့ပါေပ။
မည္သို႔ဆုိေစ ယခုျမင္လုိက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက မသက္သာ၊ ႏြား-တဲ့၊ ထုိ ႏြားကားအျခားေသာ ႏြားတုိ႔ႏွင့္မတူ၊ အရြယ္ႏုပ်ိဳ၊ အရြယ္ခုဆုိ သန္မာလုိ႔ထြားႀကိဳင္း လူပ်ိဳရုိင္းေလာက္ပင္ ရွိလိမ့္မည္ထင္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေျပာၾကသည္ပင္ (အစ္)တဲ့ ဘာအစ္လဲေတာ့မသိ၊ ပန္းနံ႕သာေတြႏွင့္ ေရခ်ိဳးေစၿပီး အေကာင္းဆံုးလုိ႔ ယူဆထားေသာ အေမႊးနံ႕သာတုိ႔ျဖင့္ သုတ္လိမ္းကာ အလွပဆံုးျပင္ဆင္ထားၾကေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႏြားေလးက ၾကည့္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ တန္ေၾကးျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ေသာ္ တန္ဖုိးနည္းနည္းျဖင့္ ေပး၀ယ္ရမည္မထင္။ေတာ္ေတာ္အဖုိးတန္မည္ဟု ျမင္ရရံုႏွင့္ သိႏုိင္ေပသည္။ ထုိေန႔တြင္ သူတုိ႔၀ယ္မည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ႏြားကို ၀ယ္ယူရာတြင္လည္း ေစ်းမဆစ္ၾကဟု သိရသည္။ မည္သုိ႔နည္းကား မသိေပ။ ထုိႏြားကုိ တန္ေၾကးျဖင့္ ပုိေတာင္းကလည္း ေပးၾကေပသည္ဟု သိရသည္။ မရလွ်င္လည္း ရေအာင္၀ယ္ၾကေလသည္။ ၀ယ္ၿပီးလွ်င္ ပြဲေတာ္က်င္းပၾကေလသည္။ က်င္းပပံုကား လူတုိ႔လုပ္ေသာ လုပ္ရပ္တုိ႔ႏွင့္ လံုးလံုးမွ မတူေပ။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ ဆုိတာ သူတုိ႕ၾကားေတာင္ ၾကားဖူးၾကဟန္မတူ၊ လုပ္ရက္ၾကေလသည္။ ပန္းနံ႕သာေတြႏွင့္ လွပစြာ ျပင္ဆင္ၿပီး ဆုေတာင္းသည္ဟု ယူဆကာ ပြဲေတာ္ကုိ စတင္က်င္းပေလသည္။ ဦးစြာ လွပေသာ ႏြား၏ လည္ပင္းကုိ ထက္လွစြာေသာ ဓားျဖင့္ ျဖည္းညွင္းစြာ လွီးရင္း က်လာေသာ ေသြးတုိ႔ကုိ ခံယူ၍ သူတုိ႔ယူဆေသာ ဘုရားကုိ ပူေဇာ္ၾကေလသည္။ ယဇ္ပူေဇာ္သည္ဟု ဒီေနရာမွာ ယူဆလွ်င္ မွားမည္မထင္၊ ေရွးေရွးကလည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္ပါလား။ ထုိ႔သုိ႔ လည္ပင္းေသြးကုိ ယူလုိက္စဥ္၀ယ္ အလြန္တရာမွ နာက်င္စြာ ခံစားေနရေသာ ႏြားကေလးသည္ကား လူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ နာသည္ဟု မေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း ေျပာေနသလုိပင္၊ လူတို႔ကဲ့သုိ႔ပင္ နာက်င္လွ်င္ကား ရုန္းၾကေလသည္
၊ ထုိႏြားေလးသည္လည္း အလြန္နာက်င္ခံခက္ေသာေၾကာင့္ ရုန္းကန္ေလသည္၊ စိတ္ထဲကေတာ့ျဖင့္ ဒီနာက်င္စြာခံစားသည္မွ လြတ္ပါေစေပါ့။ ကံဆုိးေလသည္၊ လံုး၀ပင္ရုန္းလုိ႔မရ၊ လႈပ္ေတာင္ လႈပ္ဖုိ႔မရ၊ ေသခ်ာစြာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေလသည္။ ထုိအခိုက္ လွီးလုိက္ေသာ ဒဏ္ရာမွ က်လာေသာ ေသြးကုိ ေသာက္သံုးၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လည္လွီးသားတဲ့၊ ထုိလည္လွီးသားကုိလည္း ပူေဇာ္ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူတို႔လည္း စား၏။ ထုိလူတုိ႔သည္ လူတို႔ႏွင့္မတူ ဟုိးေရွးက ေ၀သာလီတုိင္းျပည္ ဘီလူးမ်ားလားပင္ဟု ထင္မွားစရာ။ သနားညွာတာျခင္း အခ်င္းမရွိေပ၊ တစ္စုခ်င္းဆီ၏ ေ၀စုလုိ႔ ယူဆရေသာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာကာ ကုိယ္စီကုိယ္စီ သယ္သြားၾကၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးႏႊဲေနၾကေလသည္။ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းကား သူတို႔အဖုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အတုိင္းမသိေပမဲ့ ၾကည့္မိသူ ကြ်ႏ္ုပ္မွာကား မသက္သာလွ၊ ေနာင္ဘ၀မ်ား ခံၾကရမည္မလြဲဟု သိလုိက္သည့္တၿပိဳင္နက္ ၾကက္သီးပင္ ထမိ၏။ မိမိတုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ တိရစၦာန္ဟု သမုတ္ထားေသာ ႏြားတုိ႔၌ ဘာအျဖစ္မွ ရွင္းရွင္းမရွိ၊ မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္ထားေသာ မေကာင္းမႈတုိ႔ ပေပ်ာက္ေစရန္တဲ့၊ သတ္ျဖတ္ကာ ပူေဇာ္ၾကေလသည္။ ေမးလုိက္ခ်င္သည္၊ သတ္ၿပီး ပူေဇာ္လွ်င္ ေက်သြားရိုးလားကြယ္တုိ႔။ ေက်စတမ္းဆုိရင္ ေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းရာကုိ ထာ၀ရ ရမည္စတမ္းဆုိရင္ သတၱ၀ါတုိင္းစီမွာ ရွိတဲ့ ေသြးနဲ႔ အသားတုိ႔ကုိ တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္ေယာက္ႏႈန္းသတ္ကာ ပူေဇာ္လုိက္ခ်င္သည္။ မိမိတို႔ျပဳလုပ္ေသာ မေကာင္းတုိ႔ ပေပ်ာက္ေအာင္ သူတစ္ပါးက အနစ္နာခံကာ ေပးရမည္ေလာ့။ အမွားႀကီး မွားေနၾကေပသည္။ မိမိအမႈ မိမိျပဳခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ျပဳလုပ္သူပင္ ခံစားရၾကေပမည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာက အဓေမၼာ နိရယံ ေနတိ တဲ့ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မေကာင္းလုပ္မွေတာ့ ငရဲေပါ့၊ မေရာက္ခ်င္လွ်င္ကား မျပဳလုပ္သာရွိတယ္။ မျပဳလုပ္ဘူးဆုိခဲ့လွ်င္ ေကာင္းတာလုပ္ဖုိ႔ပါ ေျပာပါရေစ။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ၊ ဗုဒၶက ဆက္ေဟာသည္ကား ဓေမၼာ ပါေပတိ သုဂတိ ံတဲ့၊ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ သုဂတိ ရမယ္လုိ႔ ေဟာေတာ္မူသည့္အတုိင္း ေကာင္းတာသာ လုပ္ပါ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ တစ္ပါးသူက နစ္နာၿပီးမွ အျပစ္ေက်တယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွ် လံုး၀မျဖစ္၊ မေက်ေပ။သုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔သိေသာ အသိ၊ တတ္ေသာ အတတ္၊ ကြ်မ္းက်င္ေသာ အလုပ္တုိ႔သည္ကား မွားသည္မွန္သည္ ဆံုးျဖတ္ေ၀ဖန္ကာ ဘ၀အတြက္ အဆံုးသတ္ေစခ်င္ပါသည္။ သူတစ္ပါး စိတ္ဆင္းရဲမွ ကိုယ္ဆင္းရဲမွ နစ္နာမွ ေနာက္ဆံုး ေသဆံုးမွ မိမိတုိ႔ခ်မ္းသာသည္ဟု ယူဆထားၾကေသာ လုပ္ရပ္တုိ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ မွန္ေသာအသိ မွန္ေသာအျမင္တို႔ျဖင့္ ပါဏာတိပါတ အစထားကာ ေရွာင္ရွားၾကဖုိ႔ လူမ်ိဳးမခြဲ သတၱ၀ါတုိင္း ေကာင္းတာေတြ အတူတြဲလုိ႔ ေခမာတုိင္ေအာင္ ရြက္ေဆာင္ၾကစုိ႔လားကြယ္တုိ႔....
မည္သို႔ဆုိေစ ယခုျမင္လုိက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက မသက္သာ၊ ႏြား-တဲ့၊ ထုိ ႏြားကားအျခားေသာ ႏြားတုိ႔ႏွင့္မတူ၊ အရြယ္ႏုပ်ိဳ၊ အရြယ္ခုဆုိ သန္မာလုိ႔ထြားႀကိဳင္း လူပ်ိဳရုိင္းေလာက္ပင္ ရွိလိမ့္မည္ထင္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေျပာၾကသည္ပင္ (အစ္)တဲ့ ဘာအစ္လဲေတာ့မသိ၊ ပန္းနံ႕သာေတြႏွင့္ ေရခ်ိဳးေစၿပီး အေကာင္းဆံုးလုိ႔ ယူဆထားေသာ အေမႊးနံ႕သာတုိ႔ျဖင့္ သုတ္လိမ္းကာ အလွပဆံုးျပင္ဆင္ထားၾကေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႏြားေလးက ၾကည့္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ တန္ေၾကးျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ေသာ္ တန္ဖုိးနည္းနည္းျဖင့္ ေပး၀ယ္ရမည္မထင္။ေတာ္ေတာ္အဖုိးတန္မည္ဟု ျမင္ရရံုႏွင့္ သိႏုိင္ေပသည္။ ထုိေန႔တြင္ သူတုိ႔၀ယ္မည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ႏြားကို ၀ယ္ယူရာတြင္လည္း ေစ်းမဆစ္ၾကဟု သိရသည္။ မည္သုိ႔နည္းကား မသိေပ။ ထုိႏြားကုိ တန္ေၾကးျဖင့္ ပုိေတာင္းကလည္း ေပးၾကေပသည္ဟု သိရသည္။ မရလွ်င္လည္း ရေအာင္၀ယ္ၾကေလသည္။ ၀ယ္ၿပီးလွ်င္ ပြဲေတာ္က်င္းပၾကေလသည္။ က်င္းပပံုကား လူတုိ႔လုပ္ေသာ လုပ္ရပ္တုိ႔ႏွင့္ လံုးလံုးမွ မတူေပ။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ ဆုိတာ သူတုိ႕ၾကားေတာင္ ၾကားဖူးၾကဟန္မတူ၊ လုပ္ရက္ၾကေလသည္။ ပန္းနံ႕သာေတြႏွင့္ လွပစြာ ျပင္ဆင္ၿပီး ဆုေတာင္းသည္ဟု ယူဆကာ ပြဲေတာ္ကုိ စတင္က်င္းပေလသည္။ ဦးစြာ လွပေသာ ႏြား၏ လည္ပင္းကုိ ထက္လွစြာေသာ ဓားျဖင့္ ျဖည္းညွင္းစြာ လွီးရင္း က်လာေသာ ေသြးတုိ႔ကုိ ခံယူ၍ သူတုိ႔ယူဆေသာ ဘုရားကုိ ပူေဇာ္ၾကေလသည္။ ယဇ္ပူေဇာ္သည္ဟု ဒီေနရာမွာ ယူဆလွ်င္ မွားမည္မထင္၊ ေရွးေရွးကလည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္ပါလား။ ထုိ႔သုိ႔ လည္ပင္းေသြးကုိ ယူလုိက္စဥ္၀ယ္ အလြန္တရာမွ နာက်င္စြာ ခံစားေနရေသာ ႏြားကေလးသည္ကား လူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ နာသည္ဟု မေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း ေျပာေနသလုိပင္၊ လူတို႔ကဲ့သုိ႔ပင္ နာက်င္လွ်င္ကား ရုန္းၾကေလသည္
၊ ထုိႏြားေလးသည္လည္း အလြန္နာက်င္ခံခက္ေသာေၾကာင့္ ရုန္းကန္ေလသည္၊ စိတ္ထဲကေတာ့ျဖင့္ ဒီနာက်င္စြာခံစားသည္မွ လြတ္ပါေစေပါ့။ ကံဆုိးေလသည္၊ လံုး၀ပင္ရုန္းလုိ႔မရ၊ လႈပ္ေတာင္ လႈပ္ဖုိ႔မရ၊ ေသခ်ာစြာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေလသည္။ ထုိအခိုက္ လွီးလုိက္ေသာ ဒဏ္ရာမွ က်လာေသာ ေသြးကုိ ေသာက္သံုးၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လည္လွီးသားတဲ့၊ ထုိလည္လွီးသားကုိလည္း ပူေဇာ္ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူတို႔လည္း စား၏။ ထုိလူတုိ႔သည္ လူတို႔ႏွင့္မတူ ဟုိးေရွးက ေ၀သာလီတုိင္းျပည္ ဘီလူးမ်ားလားပင္ဟု ထင္မွားစရာ။ သနားညွာတာျခင္း အခ်င္းမရွိေပ၊ တစ္စုခ်င္းဆီ၏ ေ၀စုလုိ႔ ယူဆရေသာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာကာ ကုိယ္စီကုိယ္စီ သယ္သြားၾကၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးႏႊဲေနၾကေလသည္။ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းကား သူတို႔အဖုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အတုိင္းမသိေပမဲ့ ၾကည့္မိသူ ကြ်ႏ္ုပ္မွာကား မသက္သာလွ၊ ေနာင္ဘ၀မ်ား ခံၾကရမည္မလြဲဟု သိလုိက္သည့္တၿပိဳင္နက္ ၾကက္သီးပင္ ထမိ၏။ မိမိတုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ တိရစၦာန္ဟု သမုတ္ထားေသာ ႏြားတုိ႔၌ ဘာအျဖစ္မွ ရွင္းရွင္းမရွိ၊ မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္ထားေသာ မေကာင္းမႈတုိ႔ ပေပ်ာက္ေစရန္တဲ့၊ သတ္ျဖတ္ကာ ပူေဇာ္ၾကေလသည္။ ေမးလုိက္ခ်င္သည္၊ သတ္ၿပီး ပူေဇာ္လွ်င္ ေက်သြားရိုးလားကြယ္တုိ႔။ ေက်စတမ္းဆုိရင္ ေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းရာကုိ ထာ၀ရ ရမည္စတမ္းဆုိရင္ သတၱ၀ါတုိင္းစီမွာ ရွိတဲ့ ေသြးနဲ႔ အသားတုိ႔ကုိ တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္ေယာက္ႏႈန္းသတ္ကာ ပူေဇာ္လုိက္ခ်င္သည္။ မိမိတို႔ျပဳလုပ္ေသာ မေကာင္းတုိ႔ ပေပ်ာက္ေအာင္ သူတစ္ပါးက အနစ္နာခံကာ ေပးရမည္ေလာ့။ အမွားႀကီး မွားေနၾကေပသည္။ မိမိအမႈ မိမိျပဳခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ျပဳလုပ္သူပင္ ခံစားရၾကေပမည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာက အဓေမၼာ နိရယံ ေနတိ တဲ့ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မေကာင္းလုပ္မွေတာ့ ငရဲေပါ့၊ မေရာက္ခ်င္လွ်င္ကား မျပဳလုပ္သာရွိတယ္။ မျပဳလုပ္ဘူးဆုိခဲ့လွ်င္ ေကာင္းတာလုပ္ဖုိ႔ပါ ေျပာပါရေစ။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ၊ ဗုဒၶက ဆက္ေဟာသည္ကား ဓေမၼာ ပါေပတိ သုဂတိ ံတဲ့၊ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ သုဂတိ ရမယ္လုိ႔ ေဟာေတာ္မူသည့္အတုိင္း ေကာင္းတာသာ လုပ္ပါ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ တစ္ပါးသူက နစ္နာၿပီးမွ အျပစ္ေက်တယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွ် လံုး၀မျဖစ္၊ မေက်ေပ။သုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔သိေသာ အသိ၊ တတ္ေသာ အတတ္၊ ကြ်မ္းက်င္ေသာ အလုပ္တုိ႔သည္ကား မွားသည္မွန္သည္ ဆံုးျဖတ္ေ၀ဖန္ကာ ဘ၀အတြက္ အဆံုးသတ္ေစခ်င္ပါသည္။ သူတစ္ပါး စိတ္ဆင္းရဲမွ ကိုယ္ဆင္းရဲမွ နစ္နာမွ ေနာက္ဆံုး ေသဆံုးမွ မိမိတုိ႔ခ်မ္းသာသည္ဟု ယူဆထားၾကေသာ လုပ္ရပ္တုိ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ မွန္ေသာအသိ မွန္ေသာအျမင္တို႔ျဖင့္ ပါဏာတိပါတ အစထားကာ ေရွာင္ရွားၾကဖုိ႔ လူမ်ိဳးမခြဲ သတၱ၀ါတုိင္း ေကာင္းတာေတြ အတူတြဲလုိ႔ ေခမာတုိင္ေအာင္ ရြက္ေဆာင္ၾကစုိ႔လားကြယ္တုိ႔....
0 Response to "အျမင္တစ္ကြက္၏ ၀မ္းနည္းဖြယ္"
Post a Comment