(၅)
ေန႔ကို ရက္စားသည္။ ရက္ကုိလစားသည္။ ဆယ္လျပည့္ေသာအခါ ျဗဟၼ၀တီ၏ ၀မ္းၾကာတုိက္မွ အေလာင္းေတာ္ကို ဖြားျမင္သည္။ ဣသိပတန သမင္ေတာသည္ ဖြားျမင္ေတာ္မူရာ ေျမမြန္။ အဇိတသည္ ေလာင္းေတာ္၏ ငယ္နာမည္။
အေလာင္းေတာ္ အဇိတမွာ အေျခြအရံ (၁၈) ကုေဋရွိသည္။ အားလံုးအမ်ိဳးခ်ည္းပဲ ျဖစ္သည္။ ထုိဖြားဘက္ေရႊေဘာ္ အမတ္သား (၁၈) ကုေဋတို႔က အေလာင္းေတာ္ဘ၀ကို တင့္တယ္ေစၾကသည္။ ၀င့္ထယ္ေစရသည္။
ထုိဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ စည္းစိမ္ခန္းကို ေဂါတမ ျမတ္ဘုရားက အရွင္သာရိပုတၱရာအား ဤသို႔ ေဟာၾကားခဲ့သည္။
ခ်စ္သား သာရိပုတၱရာ၊ အေလာင္းေတာ္ အဇိတမင္းသားသည္ စည္းစိမ္ရွင္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေရႊအုိးႀကီးေလးလံုးေပၚမည္။ တလံုးတလံုးမွာ (၅၁) ယူဇနာရွိသည္။ ေစာက္ေျမႀကီးအမွ် နက္မည္။ ပေဒသာပင္ ေျခာက္ပင္စီလဲ ေပၚဦးမည္။
ခ်စ္သား သာရိပုတၱရာ အဇိတမင္းသား၏ ျပႆာဒ္ႀကီးေလးေဆာင္ကား- အံ့ဖြယ္။ တေဆာင္တေဆာင္မွာ ခန္းတုိက္ ခုႏွစ္ေထာင္စီ၊ န၀ရတ္ပလႅင္ေတာ္ ခုႏွစ္ေထာင္စီ၊ ရတနာ ထီးျဖဴေတာ္ ခုႏွစ္ေထာင္စီ၊ သားေမြးေညာင္ေစာင္း ခုႏွစ္ေထာင္စီ၊ အေဆာင္အေယာင္ေတြျဖင့္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လိမ့္မည္။
ခ်စ္သား သာရိပုတၱရာ၊ ထုိ႔ျပင္ ဆဒၵန္ဆင္ျဖဴေတာ္ ခုႏွစ္ေထာင္၊ ၀လာဟက သိေႏၶာျမင္း ခုႏွစ္ေထာင္၊ ရတနာ ယာဥ္ ခုႏွစ္ေထာင္၊ အစီးအနင္းေတြျဖင့္လည္း ႀကီးက်ယ္ ထယ္၀ါပါလိမ့္မည္။
ခ်စ္သား သာရိပုတၱရာ၊ အဇိတမင္းသားမွာ ကေခ်သည္ ခုႏွစ္ေထာင္၊ ေမာင္းမ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ၿခံရံၾကမည္။ ယဥ္သည္။ တင့္သည္။ ႏုသည္။ အားလံုး နတ္သမီးတမွ် လွပၾကသည္။ သူတို႔က မင္းသားအပါးမွာ အၿမဲခစားေနၾကလိမ့္မည္။
အေလာင္းေတာ္ အဇိတမင္းသားမွာ ျပဳခဲ့ေသာ ကုသုိလ္တုိ႔က အဆံုးစြန္ေရာက္ေနသည္။ အစြမ္းကုန္ အက်ိဳးေပးခဲ့သည္။ ေသာင္းေလာကဓါတ္ရွိ အသေရတုိ႔သည္ သူ႔ဇမၺဴဒီပါမွာ စုပံုေနသည္။ သူ႔ေကတုမတီသည္ တာ၀တိ ံ သာ နတ္ျပည္မက စည္ခဲ့ သာယာခဲ့သည္။
သခၤမင္းသည္ စၾကာရွင္ျဖစ္သည္။ အဇိတမင္းသားအား လုိရာအကူအညီေပးသည္။ မခ်ိဳ႕ေစရ။ မညွိဳးေစရ။ အဇိတ၏ အမႈႀကီးငယ္ကို သခၤမင္းက တာ၀န္ယူသည္။ ဦးေခါင္းျဖင့္ ရြက္မည္။ ပုခံုးျဖင့္ ထမ္းမည္။ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ စၾကာမင္းက အသင့္။
မင္းသား၏ အေျခြအရံတုိ႔မွာ နတ္မင္း ပရိသတ္ပါသည္။ ျဗဟၼာမင္း ပရိသတ္ပါသည္။ လူပရိသတ္က ရွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္ ရွိသည္။
အေလာင္းေတာ္ အဇိတသည္ ျပႆဒ္ေလးေဆာင္ေပၚ၌ မင္းသားစည္းစိမ္ကို စံသည္။
ကလ်ာ - ေကာင္းျခင္းငါးျဖာစံုသည္။ အက်င့္သီလ ရွိသည္။ မ်ိဳးႏြယ္သန္႔သည္။ ေဆြးေႏြးစရာဟူ၍ လံုးလံုးမရွိ။ ေျခာက္ျပစ္ကင္းသည္။ ရူပ နိကာယ္ရွိသည္။ သဒၵနိကာယ္ ရွိသည္။ ၾကန္လကၡဏာႏွင့္ ျပည့္သည္။ ထုိမိန္းမျမတ္ကား အဇိတမင္းသား၏ မိဖုရား။ အမည္အားျဖင့္ စႏၵမုခိဟု ေခၚသည္။ ေရႊမ်က္ႏွာက လျပည့္၀န္းကဲ့သို႔ ရႊန္းတင့္ေနေသာ ဟူ၏။
စႏၵမုခိ မိဖုရားသည္ ကိုယ္ေနလက္ထားလွသည္။
အခ်ိဳးအစား ေျပျပစ္သည္။ အရပ္ႏွင့္ ကုိယ္ထည္ လုိက္ဖက္သည္။ ကိုယ္က စႏၵကူးနံ႔ တသင္းသင္း၊ အေရာင္က တ၀င္း၀င္း (၁၂) ေတာင္ထိ ျဖစ္သည္။
အေလာင္းေတာ္ အဇိတမင္းသား၏ အရပ္မွာ (၈၈) ေတာင္ရွိသည္။ မ်က္ကြင္းေတာ္ (၅)ေတာင္၊ ခံတြင္းေတာ္ (၅) ေတာင္၊ နားရြက္ေတာ္ အေစာက္ (၅) ေတာင္၊ ဘ၀ါးေတာ္ အလ်ား (၁၀) ေတာင္ ျဖစ္သည္။
လက္ေခ်ာင္းေတာ္တို႔၏ အၾကားအၾကားမွာ တထြာစီျခားသည္။ ေျခမ်က္စိမွ ပုဆစ္ဒူး၀န္းအထိ အေတာင္(၂၀) ရွိသည္။
အေလာင္းေတာ္၏ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ တစ္၀က္သည္ ပကတိလူသားတို႔၏ အရပ္ျဖစ္သည္။ ဖြားစ သူငယ္သည္ အရပ္ (၅) ေတာင္ ရွိသည္။ ကုန္းသူ၊ ကြသူ၊ ကန္းသူ၊ ႏူူသူ လံုး၀မရွိ။ မ်က္ႏွာေပါက္လွသည္။ အဂၤါႀကီးငယ္ စံုသည္။ ေမေတၱယ် အေလာင္းေတာ္၏ လက္ထက္တြင္ လူူျဖစ္ရသူမ်ား ကံထူးပါဘိ။
အဇိတမင္းသား၏ အပါးေတာ္မွာ အသိ္န္းအသန္းမက ဘြားဘက္ေတာ္ေတြ ရံေနသလို၊ စႏၵမုခိမိဖုရား အပါးမွာလည္း ေမာင္းမမိႆံ ကိုယ္ရံပရိသတ္တို႔ အေသာင္းမက ခေညာင္းေနၾကပံုကို ျမင္ႏုိင္ပါသည္။
အဇိတမင္းသားႏွင့္ စႏၵမုခိမိဖုရားတုိ႔သည္ နန္းျပႆဒ္ေလးေဆာင္၌ ေလာကီစည္းစိမ္ကို စံသည္။ အႏွစ္ရွစ္ေထာင္ ၾကာေသာ္ သားေတာ္ တစ္ပါးကုိ ဖြားသည္။
ျဗဟၼဎုနသည္ အဇိတမင္းသား၏ ရင္ေသြး။ စႏၵမုခိမိဖုရား၏ ရင္ႏွစ္။