အရိေမေတၱယ် ျမတ္စြာဘုရား

(၁) နိေျဂာဓာရံု ေက်ာင္းေတာ္တစ္ခုလံုး သိမ့္သိမ့္ တုန္သြားသည္။ သံဃာ့အစည္းအေ၀းတြင္ သာ၀ကႀကီးေတြ တက္ေရာက္ၾကသည္။ ရဟန္းေတြ တက္ေရာက္ၾကသည္။

ရွစ္က်ိပ္ေသာ သာ၀ကႀကီးမ်ား နႈတ္မျမြက္။ ရဟန္းငယ္မ်ား ႏႈတ္မျမြက္။ တစ္ပါးတည္းသာ ႏႈတ္ျမြက္၏။

မဟာပဇာပတိေဂါတမီသည္ ဗုဒၶအား ေရႊသကၤန္းလွဴမည္။ ေရႊအုိးထဲ၌ ေရႊေျမမႈန္႔တုိ႔ကို ႀကဲသည္။ ေရႊ၀ါေစ့ကို စုိက္သည္။ နံ႔သာေရႊရည္ ဖ်န္းသည္။ ေရႊ၀ါပင္ေပါက္ပါေစဟု အဓိ႒ာန္ျပဳသည္။

၀ါပင္က မဟာေလွကားပြင့္ပမာ ျဖစ္သည္။ ၀ါသီးက ျမအဆင္းအလားျဖစ္သည္။ အံ့ဘြယ္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အသီးႏွင့္ အပြင့္ႏွင့္ ေရႊဖ်ဥ္းအုိးထဲမွာ ေရႊ၀ါပင္ေပါက္သည္။

မိေထြးေတာ္၏ ပီတိကား အတုိင္းမသိ။ ဆီထိဂြမ္းကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ ၀ါပင္ေပါက္တုိ႔ကို ကိုယ္တုိင္ေကာက္သည္။ ကိုယ္တုိင္ဘန္၊ ကိုယ္တုိင္ႀကိတ္၊ ကိုယ္တုိင္ ဂြမ္းလိပ္ျဖစ္ေစသည္။

ေရႊသကၤန္းကို ေရႊမ်က္ပါးခတ္သလိုရက္သည္။ သကၤန္းေတာ္ႏွစ္ထည္၊ တထည္တထည္မွာ အလ်ား(၁၄) ေတာင္၊ အနံ(၇) ေတာင္စီရွိသည္။

နီလေရာင္ျခည္ျဖာသည္။ ပီတေရာင္ျဖာသည္။ နိေျဂာဓာရံုေက်ာင္းေတာ္၀ယ္ ေျခာက္သြယ္ေရာင္ျခည္ ကြန္႔ျမဴးေနသည္။ ျမတ္ဗုဒၶက ေရႊသလြန္ထက္၌ စံေတာ္မူလွ်က္၊ သံဃာေတာ္မ်ားက အပါးမွာ ၀န္းရံေနၾကသည္။

ေရႊသကၤန္းကို ပတၱျမားၾကဳတ္တြင္ ထည့္သည္။ ပတၱျမားၾကဳတ္ကို ဦးေခါင္းေပၚမွာ ရြက္သည္။ မိေထြးေတာ္သည္ ေဂါတမဘုရားအား သကၤန္းကပ္ရန္ သာကီ၀င္မင္းသား၊ မင္းသမီး ငါးရာအၿခံအရံျဖင့္ ထြက္ခဲ့သည္။ မေ၀းလြန္း၊ မနီးလြန္း၊ အျပစ္ေျခာက္ပါးလြတ္သည့္ အရပ္မွေန၍ ျမတ္စြာဘုရားအား သူလက္အုပ္ခ်ီသည္။ ေလွ်ာက္ထားသည္။

ဘုန္းေတာ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ ဤသကၤန္းကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရက္ပါသည္ စိတ္တုိင္းက် စီမံ ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားအား ရည္ရြယ္ပါ၏။ သနားေသာအားျဖင့္ ျမတ္သကၤန္းကို အလွဴခံေတာ္မူပါ။

ဗုဒၶက တထည္ကုိ အလွဴခံသည္။ တထည္ကိုမူ သံဃာေတာ္အားလွဴရန္ မိန္႔သည္။

သကၤန္းတထည္ကို မည္သူအလွဴခံမည္နည္း။

အဇိတရဟန္း။ အဇိတရဟန္းသည္ ဘုရင့္သားေတာ္။ ခမည္းေတာ္က အဇာတသတ္။ မယ္ေတာ္က ကဥၥနေဒ၀ီ။ ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္ကို သူလြန္စြာ ၾကည္ညိဳသည္။ ေရႊအိမ္ေတာ္မွာမေပ်ာ္။ မင္းသားဘ၀မွာ မေမြ႔ေလ်ာ္။ ရာဇၿဂိဳဟ္ ျပည္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သြားသည္။ ရဟန္းျပဳေပးရန္ ျမတ္ဗုဒၶအား သူခြင့္ပန္သည္။

အဇိတမင္းသားကား လာျခင္းေကာင္းသူျဖစ္သည္။ ပါရမီေတာ္ႀကီးသည္။ ဘုန္းကံသမၻာ ရင့္သည္။ ျမင့္ေသာ အဇိတမင္းသားႏွင့္ ျမတ္ေသာ ေရႊ၀ါေရာင္သကၤန္း လုိက္ဖတ္သည္။ ဗုဒၶက ျမတ္သကၤန္းဆင္ျမန္းေပးလုိက္သည္။ ဘြဲ႔ေတာ္မွာ ဘိကၡဳအဇိတ။

ဗုဒဒသည အဇိတရဟန္းကို ေနာက္ပါျပဳသည္။ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္မွ ကပၸိလ၀တ္ျပည္သို႔ ၾကြသည္။ နိေျဂာဓာရံုသည္ ဗုဒၶသီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းေတာ္။

မဟာမဇာပတိေဂါတမီ၏ သကၤန္းအလွဴပြဲ။ ဗုဒၶက ဖိတ္ေခၚသည္။ ေရႊသကၤန္းကို သံဃာေတာ္မ်ားအား အလွဴခံရန္ မိန္႔ေတာ္မူသည္။

သာ၀က ရွစ္က်ိပ္တို႔လည္း ဆိတ္ဆိတ္။ အျခားရဟန္းငယ္မ်ားလည္း တိတ္တိတ္။ အေထာင္မကေသာ သံဃာ့အစည္းအေ၀းႀကီးမွာ အပ္က်လွ်င္ပင္ ၾကားရေလာက္သည္။

ေရႊသကၤန္းကို အလွဴခံၾကပါ။

ေရႊသကၤန္းကို အလွဴခံၾကပါ။ ဤသို႔ ဗုဒၶက မိန္႔ေတာ္မူျခင္းမွာ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီအား ႀကီးမားေသာ အက်ိဳးကုိ ရေစလုိ၍ ျဖစ္သည္။

ေရႊအဆင္းကဲ့သို႔ ၀ါ၀င္းေသာ သကၤန္း။ ထုိသကၤန္းကို တပည့္ေတာ္အဇိတ အလွဴခံပါသည္။

အဇိတရဟန္းသည္ ဗုဒၶ၏ ဆႏၵေတာ္ကို သိသည္။ သိသည့္အတုိင္း ထုိဆႏၵကို ျပည့္ေစသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ ျခင္းကင္းသည္။ ေဂါတမီ၏ ေရႊသကၤန္းကို သူ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့အလွဴခံသည္။

ေရႊသကၤန္းကုိ ရွစ္က်ိပ္ေသာ သာ၀ကတုိ႔ အလွဴမခံ။ ရဟန္းငယ္တုိ႔အလွဴမခံ။ အညၾတ ရဟန္းေလးတစ္ပါးက ၀င္ေရာက္အလွဴခံလုိက္ျခင္း။ ဤသို႔ ေျပာၾကဆုိၾကသံေတြ သံဃာ့အစည္းအေ၀းႀကီးတစ္ခုလံုး ေသာေသာညံခဲ့သည္။ နိေျဂာဓာရံု သိမ့္သိမ့္တုန္သြားသည္။