““အ႐ႈံးႏွင့္ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ၿပီ””
““အ႐ႈံးႏွင့္ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ၿပီ””
ေနျခည္ေတာက္လို႔ အ႐ုဏ္ေပ်ာက္ခဲ့ေပသည္။ ႏွလံုးအိမ္မွ ေသြးတုိ႔သည္လည္း အရည္ႀကဲႀကဲ အပင္အုိလွဲသလုိပင္ ေလာင္ၿမိဳက္လွ်က္။ ၀တ္ရည္စုပ္ေသာ ပ်ားေလးမ်ားေတာင္ အေျဖမရွာ ေနသာတဲ့ အရိပ္မွာ ေခ်ာင္က်က် စုပ္ယူေနေလၿပီ။ ဘ၀ကေပးတဲ့ သဘာ၀ကုိ မသိေသးေသာ လူသားတစ္ေယာက္အဖုိ႔ အရာရာတုိင္းဟာ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နဲ႔ အလံျဖဴကုိေ၀့ရမ္း မလန္းေတာ့ေသာ ပန္းပင္ကုိ ေရေလာင္းမိေနသလုိ ေႏြေနပူမွာ ေသာကတစ္ေယာက္ ေဆာင္းမုိးစရာ ဗလာျဖင့္ ၀မ္းေရးအတြက္ လွဳပ္ရွားေနေလရဲ႕။
“သားေရဩဩဩသြားေတာ့မွာလားဩဩအစာေျပ ထမင္းၾကမ္းေလး စားသြားဦးေလ” တုပဖုိ႔ ယွဥ္ႏုိင္ရန္ ခက္ခဲေသာ ေမတ္ၱာမ်ားပုိင္ရွင္ မိခင္က သားအတြက္ အားျဖစ္ေစေအာင္ အစာေျပကုိ စားသြားဖုိ႔ မွာၾကားေနေလသည္။ ဟုတ္ေပသားပဲဩဩဩဟု ေတြးရင္း မိခင္ထည့္ေပးေသာ ထမင္းၾကမ္းေလးကုိ အားပါးတရ စားလွ်က္ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အလုပ္ေတြကုိ ေခါင္းထဲမွာထည့္ရင္း။ အေမဩသားသြားၿပီအေမဩဩဩဟု ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ေႏြေနရဲ႕ အသူရိန္ မထြန္းပခင္ လုပ္ငန္းခြင္ ေစာႏိုင္သမွ် ေစာေစာ၀င္ႏိုင္ေအာင္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ကာ ကုိင္းေတာသုိ႔ ၀င္ခဲ့ေလသည္။ မိခင္မွာလည္း ဘ၀လမ္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ႐ုန္းကန္သူမ်ားပီပီ ၀င္ေငြတစ္စိတ္ တအိတ္ရႏိုး အမ်ားသူငါ မႏိုးခင္ ပဲျပဳတ္ေတာင္း ေခါင္းေပၚ႐ြက္ ခပ္နဲ႔နဲ႔ ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ တစ္အိမ္ေပါက္ တစ္ခါရပ္ “ပဲျပဳတ္သည္ဩပဲျပဳတ္၊ ယူၾကဦးမလား” ဟု အထပ္ထပ္ေသာ ေဟာ္ဟစ္သံနဲ႔။
နဖူးျပင္မွ ေခြ်းေလးေတြသပ္လုိက္ေတာ့ အတိတ္ဆီက ပံုရိပ္ေဟာင္းကုိ ျမင္ေယာင္ကာ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ ၀င္းပသစ္လြင္ ရွက္ႏိုးပံုရိပ္ ငယ္ငယ္ကအသံုးျပဳဖူးတဲ့အၿပံဳး ရွားရွားပါးပါး အေမအသံုးျပဳခဲ့ေပသည္။
တစ္သက္မွာ တစ္ခါ၊ တစ္ခါမွာ တစ္ခ်စ္၊ အေမ့ႏွလံုးသားမွာ အသစ္သစ္ဆုိတာ ဘယ္မရွိ။ လူ႔ဘ၀ကုိ တစ္ခဏမွ် အလည္လာသည့္သူကုိ အေမ့ေမတ္ၱာေတြ ေပးအပ္၊ အသဲခ်င္းထပ္ကာ အေမသိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္ေလ။ ကံၾကမ္ၼာအလွည့္ကုိ ႀကိဳတင္မသိေသာအေမဟာ သူသိပ္ခ်စ္ေသာ အေဖႏွင့္ ေသတဖန္ သက္တစ္ဆံုး ေပါင္းသင္းဖုိ႔႐ြယ္ရည္ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးပင္ စိတ္ကူးနဲ႔ ဆမ္းလုိက္ေသးသည္။ “ေအာ္.အေမ၊ အေမ့ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ ခရီးေလးက သိပ္မၾကာလုိက္ပါလား၊ အေဖဟာ ႐ုတ္တရက္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ တိတ္တဆိတ္ထြက္ခြာ အေမမသိႏုိင္တဲ့ ဟုိး..အေ၀းတစ္ေနရာကုိ အေဖ တစ္ေယာက္တည္း သြားခဲ့သည္ေလ။ အေဖရယ္... အေမကုိ ဘာလုိ႔တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့တာလဲလို႔ေတာင္ အျပစ္ပံုခ်ခဲ့မိေသးတယ္၊ တကယ္ဆုိ အေမရဲ႕အနားမွာ မခြဲမခြာ အၿမဲပါေနတဲ့ အရိပ္ေလးလုိ ထာ၀ရျဖစ္ေနရမွာပါ၊ ခုေတာ့ ခ်စ္စခင္စၾကင္နာစမွာ ေစာစီးစြာ စိမ္းကား ဘ၀ျခားၿပီး အေဖသြားခဲ့တာ သားအသက္နဲ႔မွ်ပါလား အေဖရယ္...
ပါရမီျဖည့္ဘက္ ျဖစ္ေနလွ်က္ႏွင့္ အေဖက စိမ္းကားရက္တယ္ေနာ္... သိဒၶတၳမင္းသားက ယေသာ္ဓရာမင္းသမီးေလးကုိ ရက္သားမွ် ရေသးတဲ့ သားေတာ္ေလးနဲ႔ ထားခဲ့တာကုိ အားက်ေနေရာ့သလား အေဖရယ္... သိဒၶတၳမင္းသားေလးက ေနာက္ဆံုးဘ၀ ပါရမီျပည့္ေမာက္လုိ႔ ဓမၼသံေ၀ ႏွစ္ေထြအ၀ိဇၨာ ကိေလသာအညစ္ကုိ ျပစ္ဖယ္စြန္႔စား အေလာင္းဘုရားတုိ႔ရဲ႕ လမ္းစဥ္ကုိ ကမ္းျမင္လို႔ ကူးခတ္သြားတာပါ အေဖ၊ စုိးစိတ္တုိးတိတ္တဲ့ေျခသံ သန္းေခါင္ယံေဖာ္ၾကဴး သူတထူးတုိ႔လည္း တားမရေအာင္ ပန္းတုိင္အရာ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းရာကုိ ဦးတည္လုိ႔ ႂကြျမန္းတာပါ အေဖ၊ ကိေလသာေတြရဲ႕ အျပစ္ အေဖကသိသိသာသာ စစ္ေၾကာသြားလုိ႔ ေလာင္ၿမိဳက္ဆူေ၀ ဒုကၡေဗြထက္က အလြတ္႐ုန္းကုန္စင္ ပင္တုိင္မင္းသား လုပ္သြားတာလား အေဖရယ္...အသဲတစ္ခ်ပ္မွာ အၿမဲကပ္ထားတဲ့ အေမရဲ႕နာမည္ကုိ တုန္ရီစြာခြာခ် ဒါနတုိ႔၏ အက်ိဳးေပးရာ အထက္နတ္႐ြာကုိ လားရာဖန္ဆင္း ေဆာင္က်ဥ္းသြားတာလား အေဖရယ္... တက္က်ိဳးသြားတဲ့ေလွ၊ အေတာင္ပ်က္သြားတဲ့ငွက္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ ေရဆန္၊ ေလဆန္မွာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာက်႐ႈံးတဲ့ ဒဏ္ရာမ်ားကုိ အေမ့ရဲ႕ရင္ခြင္အစုံမွာ ေျခကုန္ေမာင္းႏွင္ေစတာလား အေဖရယ္...ဒါေပမယ့္ အေဖရယ္... ေလာကဓံတရားက မ်က္ႏွာမလုိက္ပဲ ျပင္းထန္တဲ့ေ၀ဒနာ အျပည့္နဲ႔လက္ေဆာင္ေတြ အေမတစ္ေယာက္ မေတာင့္တျပည့္၀ေနၿပီအေဖ... ဘယ္လုိပဲ ဘယ္ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ထားခဲ့ထားခဲ့၊ အ႐ႈံးအ႐ႈံးလုိ႔ ဟစ္တစ္ခါေအာ္ ခုေတာ့ အေမက ေပ်ာ္တတ္ေနပါၿပီအေဖ။ ေအာ္..အေဖ၊ အေဖေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခု အေမမွာရွိတယ္အေဖ၊ ဒါေပမယ့္ အေဖက ေပးလုိက္မွန္းမသိလုိက္ဘူးေလ၊ အေဖရဲ႕ ကုိယ္ပြားဆုိရင္ လြဲမလားပဲ၊ အေမကေတာ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုဟာ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွန္း သိကတည္းက ဆံုး႐ံႈးသြားတဲ့ မ႑ိဳင္၊ ကုန္ခမ္းသြားတဲ့အားအင္၊ ကုန္စင္သြားတဲ့ မ်က္ရည္၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ပန္းတုိင္၊ အရာရာတုိင္းတုိ႔ ျပန္လည္လန္းဆန္း အၿပံဳးပန္းမ်ား ေ၀ခဲ့ပါၿပီအေဖ။
ဥမမည္၊ စာမေျမာက္ေသးတဲ့ ရင္ေသြးကုိ တံုရင္ေသာလက္မ်ားႏွင့္ ပုိက္ေထြးယုယကာ အနာဂတ္ကုိေက်ာ္လႊားဖုိ႔ နမ္းတစ္႐ိႈက္ေတြးရင္း၊ ပဲျပဳပ္ေတာင္းကုိ ေခါင္းမွာ႐ြက္ကာ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ခဲ့ရတယ္။ ကုိယ္၀န္သည္တုိ႔ဘ၀ ေရွာင္ရရွားရတာ သိပ္မ်ားတာေပပဲ၊ ခ်ဥ္၊ ခ်ိဳ၊ ငံ၊ စပ္၊ ခါး၊ အပူစတဲ့ အစာကုိ စားခ်င္တာေတာင္ ေရွာင္ရတယ္၊ ဒါက စားေသာက္ရာမွာေပါ့၊ အသြားအလာအေနအထုိင္မွာလည္း အေပါ့အေလးသြားရဦးေတာင္ သိပ္ဂ႐ုစုိက္ရတယ္၊ အခ်ိန္ေလး ၾကာေလသမွ် သေႏ္ၶသားဘ၀ကေက်ာ္လြန္လုိ႔ ကုိယ္၀န္ရင့္လာေတာ့ ပိုလုိ႔အထူးဂ႐ုုျပဳရျပန္တယ္၊ ဒီလုိခ်ိန္ေတြမွာ အရမ္းသတိရေတာင့္တတာက အေဖတဲ့၊ ေဘးနားေလးမွာ ကူဖုိ႔ အေမခံုမင္ေနတာ အေဖရဲ႕လက္တစ္စံုတဲ့အေဖ၊ အားကုိးရာမဲ့တဲ့ႏွလံုးသားေတြနဲ႔ တုန္ရီေနေပမယ့္လုိ႔ မျမင္ရေသးတဲ့ရင္ေသြးကုိ ခုိကုိးရာလူသားေလးအျဖစ္ မွတ္ထင္ထားေတာ့ အေမသက္သာတယ္တဲ့၊ မဖြားခင္ကတည္းက ရင္ေသြးရဲ႕ အားအင္တုိ႔ မိခင္သုိ႔ တြန္းပုိ႔ေပးထားသလားပဲ အေမမွာျဖင့္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မ်က္ႏွာညိဳမသြားပါ၊ ဘ၀တုိက္ပြဲအတြက္ ထာ၀ရအားေဆးတစ္ခြက္ အေမခပ္ၿပီးေသာက္ေနၿပီေလ၊ အူ၀ဲငုိကာ ခုမွ ဘ၀ကုိစတဲ့ သားေယာက္်ားေလးဖြားေတာ့ အေမ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္သြားပါၿပီ၊ စိတ္ထဲမွလည္း “ေအာ္..ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ေဘးနားမွာ တစ္သက္လံုး ေနမေပးႏုိင္လုိ႔ ကုိယ္စားကုိယ္ပြား အပုိအားေတြနဲ႔ခ်စ္ဖုိ႔ သားငယ္ေလး သူေပးခဲ့တာပဲေလ”ဟု စိတ္သုဥ္းခဲ့တဲ့ေ၀ဒနာအရိပ္ အေမက ခဏေလးဖိတ္မံလုိ႔ ဧည့္ခံေနတယ္အေဖ။
ဒုက္ၡဆုိတာ အေမ့အတြက္ အေဖာ္၊ ေသာကဆုိတာ အေမ့အတြက္ လက္ပါးေစ၊ ပရိေဒ၀ဆုိတာ အေမ့အတြက္ ကြ်န္ပါလုိ႔ တမလြန္ကအေဖ့ကုိ သိေစခ်င္တယ္၊ သားေလးတစ္ေယာက္ လူးလားေျမာက္ဖုိ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ အားအင္ကုိစုစည္းလုိ႔ ႐ုန္းကန္ရတဲ့ဘ၀ကုိ အေမတစ္ေယာက္ စိန္ေခၚေနတယ္အေဖ၊ က်ဆံုးမႈေတြမ်ားလာေတာ့ ခံစားရတာကုိ ဥေပကၡာအမည္တပ္လုိ႔ အေ၀းဆီကုိ ေမာင္းထုတ္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ အေမဟာ အ႐ံႈးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္တတ္ခဲ့လာတယ္ အေဖ။
လူလားမေျမာက္ေသးတဲ့သားကုိ ရင္မွာပုိက္ကာ တုိက္ပြဲေတြအလီလီႏႊဲရင္း အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ႀကီးခြင့္ရခဲ့သူ သားမွာျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းလုိက္တာလို႔ မဆံုးျဖတ္တတ္ေသးခင္မွာပဲ သိခဲ့ရတယ္၊ “ငါသာ အသက္ႀကီးလာခဲ့ရင္ မိခင္ကုိ ျပန္လည္လုပ္ေကြ်းျပဳမယ္”လုိ႔ အခုိင္အမာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားမိခဲ့ပါတယ္၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔နဲ႔ ရာသီဥတုက ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္၊ ခ်မ္းေအးတာကေန ပူအုိက္လာတယ္၊ ပူအုိက္ေနတာကမွ တစ္ဆင့္ ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ ပူအုိက္မႈတုိ႔ ေရာေထြးျပန္လာတယ္၊ ဒီလုိနဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် သားမွာလည္း လူေတြအေၾကာင္းကုိ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း နားလည္လာခဲ့တယ္ အေဖ၊ ေတာင့္တတာေတြ မ်ားလာခဲ့ရင္ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြက ဖိအားပုိျဖစ္တယ္တဲ့၊ ငယ္ကတည္းက မျပည့္စံုမႈဆုိတဲ့က်ိန္စာကုိ အထပ္ထပ္အခါခါ ႐ြတ္ဖတ္ေနမိခဲ့ပါတယ္၊ ေလွာင္ရယ္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ကံၾကမ္ၼာကလည္း ဂိတ္အဆံုးမွာအလွည့္က် ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ နံပါတ္ျပားလုိပါပဲ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အေ၀းဆံုးမွာ။
ေနမင္းႀကီးဟာ အေဖပါလုိ႔ အမည္တပ္လုိက္ရင္ သားမွာ ေနမင္းႀကီးေပ်ာက္ကြယ္လုိ႔ ေန႔ဆုိတဲ့အရသာကုိ မခံစားခဲ့ရတာ သားအသက္မွ်ပါအေဖ၊ လမင္းႀကီးဟာ အေမပါလုိ႔ အမည္တပ္လုိက္ရင္ေတာ့ သားမွာ လမင္းရဲ႕အလင္းေရာင္နဲ႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘ၀လမ္းကုိ မႈန္ျပာျပာေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ပါတယ္၊ တိတိပပအလင္း မရခဲ့ေပမယ့္ ညမွပုိလင္းခြင့္ရတဲ့ အလင္းေရာင္နဲ႔ သား လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာခဲ့တယ္ေလ၊ လမင္းအလင္းနဲ႔ ျဖတ္သန္းေနရေပမယ့္ ေနမင္းႀကီးရဲ႕အလင္းကုိ ခံစားခ်င္စိတ္ကေတာ့ အထြတ္အထိပ္မွာ ႐ွိခဲ့ပါတယ္၊ ခံစားပုိင္စြမ္း မ႐ွိသူအဖုိ႔ေတာ့ ကမ္ၻာေလာကႀကီးထဲမွာ လမင္းတစ္စင္းတည္းသာလွ်င္ ထြန္းလင္းေတာက္ပဆံုး ထင္မိ ပါေတာ့တယ္။
အမ်ားတကာရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕သံေတြၾကားမွာ လူလံုးမလွခဲ့ေပမယ့္ ႀကံ့ႀကံ့ခံႏွလံုးသားႏွစ္စံုဟာ ေလာကႀကီးထဲမွာ ေခါင္းေမာ့လုိ႔ရင္ေကာ့ၿပီး ရဲ၀ံ့ေသြးဆူေနပါတယ္။ လူသားခ်င္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ကား အဖဆံုးတဲ့ မုဆုိးမသား၊ ရင္ခြင္တစ္စံု ဆံုး႐ံႈးလုိ႔ ေၾကကြဲတဲ့သား၊ လူမ်ားအလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ႏွလံုးသားနဲ႔ အေၾကာက္ဆံုးတရား လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သားရယ္ပါ...
ေက်းဇူး႐ွင္မိဘႏွစ္ပါးကုိ အားပါးတရ လုပ္ေကြ်းမျပဳစုရေပမယ့္ က်န္ေသာတစ္ပါး ဦးထိပ္ထားကာ ေက်းဇူးအေက် ဆပ္ေနႏုိင္တာ ကံေကာင္းတာပဲေလ၊ ဥမယ္လုိ႔ စာေျမာက္ အေတာင္ေပါက္ခဲ့တာေတာင္ မပ်ံႏိုင္ပဲ ႏွစ္ကုိယ္တူ ဘ၀အစကတည္းက မုန္တုိင္းပင္လယ္ေ၀ခဲ့တဲ့ အေမကုိ သားအားမရႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေကြ်းျပဳေနတယ္ အေဖ။ ကံၾကမ္ၼာအလွည့္အေျပာင္းမွာ ဘ၀ေတြက ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး တြန္းပုိ႔ေနတယ္အေဖ၊ သားအ႐ြယ္ ေရာက္လုိ႔ က်ားေပါက္တစ္ေကာင္လုိ႔ အေမအားကုိးရခ်ိန္မွာ အေမရဲ႕ က်န္းမာေရးေတြ ေဖာက္လာတယ္အေဖ၊ ပထမေတာ့ ခပ္ေငြ႔ေငြ႔အပူ႐ွိန္ေလးနဲ႔ အေမမွာ ယဲ့သဲ့သဲ့ေလသံေလးႏွင့္အတူ ၿငီးညဴေနတာခဲ့တယ္၊ အဖ်ား ေရာဂါလို႔ေတာင္ မေျပာပေလာက္ပါဘူး၊ တကယ္ဆုိ ေခြ်းစုိ႔စုိ႔ထြက္႐ံုမွ် လႈပ္႐ွားလုိက္လွ်င္ ေကာင္းေနမည့္ လက္ၡဏာပါ၊ သုိ႔ေပမယ့္ ထင္သလုိမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ တုိးတက္လာခဲ့တဲ့ က်န္းမာေရးက အေမ့ကုိ ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္၊ အားအင္ေတြေလ်ာ့ရဲေတာ့ အရင္တစ္ခါေနဖူးခဲ့တဲ့ဘ၀ကုိ အေမတစ္ေယာက္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ခဲ့တယ္၊ ျပင္ပပံုသြင္ဟာ သိပ္ၿပီးမျပင္းပ်ခ်ိန္မွာ အေမဟာ အားခဲလုိ႔သည္းခံခဲ့ပါတယ္။ အ႐ံႈးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရသူမွာ ေ၀ဒနာဟာ ဘယ္ေရာက္ခရီးေပါက္ေနမွန္းကုိ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ၊ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပိန္ခ်ံဳးခ်ိနဲ႔ အသားေပၚအေရတင္ တုန္ရင္လက္အစံုကုိ အေမပုိင္ဆုိင္ထားၿပီေလ။
ေဆးခန္း၊ ေဆး႐ံုေတြလည္း အကုန္စင္နီးပါး အေမနဲ႔အတူ သားေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ ေရာဂါကုိသိတဲ့ အေမမွာေတာ့ မသြားျပဖုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆုိပါေသးတယ္၊ သားမေနႏိုင္ဘူးေလ၊ “ဘယ္ေလာက္ပဲ ကုန္သြားပါေစ” သားကုမယ္အေမလုိ႔ အခုိင္အမာဆံုးျဖတ္ၿပီး သမားေတာ္ေတြနဲ႔ အလီလီျပခဲ့တယ္ေလ၊ သိပ္မထူးျခားခဲ့ေပ။
တစ္ခါတစ္ခါ အေမ့ရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ သားငယ္စဥ္က ၿပံဳးခဲ့တဲ့အၿပံဳး ရံဖန္ရံခါ အေမသံုးတယ္ေလ၊ တစ္ခါတစ္ခါ အေမ့ရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ သားငယ္စဥ္က ၿငီးတြားသံႏွင့္မ်က္ရည္ ရံဖန္ရံခါ အေမတစီစီက်ေစ ျပန္တယ္ေလ၊ လက္ေလးတစ္ဖက္ကုိလည္း ဘယ္ဘက္ရင္ညြန္႔မွာ အသာအယာဖိလုိ႔ေပါ့၊ အေဖသာ႐ွိရင္ ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ အေမ့ကုိ ႀကိဳးစားကုသျပဳစုရင္း ေ၀ဒနာက ျပင္းထန္လာခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး အေဖ၊ ေရာဂါအမည္သိခဲ့ရပါတယ္၊ အေဖ့ကုိ ဆံုး႐ံႈးခဲ့တဲ့ ေန႔ကစၿပီး ခုိေအာင္းခဲ့တာပါ၊ ႏွလံုးသားကုိတုိက္႐ုိက္ ပုတ္ခတ္မႈတဲ့အေဖရယ္...ေ၀ဒနာက ႀကီးထြားမႈႏႈန္းဟာ တစ္စတစ္စျမန္ဆန္လာခဲ့ပါတယ္၊ သမားေတာ္ေတြရဲ႕ လုိအပ္မႈ (သုိ႔မဟုတ္) ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခုိင္မာမႈ တစ္ခုခုေပါ့ေလ၊ အေမဟာ သိပ္ခ်စ္တဲ့ အေဖကုိလည္း ဆံုး႐ံႈးခဲ့သလုိ ခုလည္း တကယ့္ကုိအ႐ံႈးႀကီး႐ံႈးတဲ့ ပြဲနဲ႔ အေမရင္ဆုိင္လုိက္ၿပီအေဖ၊ အေဖကုိဆံုး႐ံႈးခဲ့စဥ္က အေမေပ်ာ္တတ္ခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ တစ္ခဏတာ အေပ်ာ္ပါဆုိတာ သားလည္း အေဖ့ကုိ တစ္ခါ႐ံႈးတာ မသိသာခဲ့ပါဘူး၊ ခုတစ္ခါမွာေတာ့ အေမကုိပါ ဆံုး႐ံႈးလုိက္ရေတာ့ ပုိသိလာခဲ့ပါတယ္၊ အေမရယ္...ေနာင္ဘ၀တမလြန္မွာ ေပ်ာ္စရာအစစ္ေတြ႔ပါေစ။
အေဖက လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့အတြက္ ရတနာဟာ မျမင္ဖူးလုိက္ရေသာ ဖခင္ႏွင့္ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ႀကံဳေပမယ့္ ဆပ္ရတာအားမရႏုိင္ေသာ မိခင္တုိ႔အတြက္ ရတနာအစစ္ တစ္နည္းအားျဖင့္ အ႐ံႈးႏွင့္အေပ်ာ္အစစ္ကုိ အေမ့ထြက္သက္အဆံုးမွာ ႐ုပ္လံုးႂကြအပူလံုးတုိ႔ေၾကာင့္ သိခဲ့ရပါၿပီ။ ေသာက၊ ပရိေဒ၀၊ ဒုက္ၡ..ေအာ္.မီးေပါင္းမ်ားစြာ ၿခံရံထားတဲ့ေလာကတြင္းက မလြတ္ကင္းသ၍ အေပ်ာ္အစစ္ကုိေတာ့ျဖင့္ မေတြ႔ႏုိင္ၿပီ၊ အပူမီးတို႔ စစ္႐ံႈးရာ ေလာကုတ္ၱရာကုိ သတိရလုိက္ေတာ့မွ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္စံရာအစစ္ကုိ ေတြ႔ရခဲ့ရပါတယ္။ မေမြးခင္ကတည္းက ႐ံႈးခဲ့တဲ့ ဖခင္၊ ေက်းဇူးဆပ္တာကို အျပည့္အ၀ မရ႐ွာပဲ ႐ံႈးခဲ့တဲ့မိခင္တုိ႔ကုိ ေက်းဇူးအေက်ဆပ္ရင္း သာသနာတြင္းကုိ သက္ဆင္းခဲ့ပါၿပီ၊ အ႐ံႈးေတြက အလီလီေအာင္ပြဲခံခဲ့တာ မ်ားလာလုိ႔ အဲဒီအ႐ံႈးေတြေၾကာင့္ပဲ အေပ်ာ္အစစ္ကုိ ႐ွာေတြ႔ခ်ိန္မွာ ဤဘ၀၊ ဤခႏ္ၶာႏွင့္ ဤမည္ေသာ မိခင္ဖခင္တုိ႔ကုိ ရည္စူးျပဳ၍ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ိဳး သယ္ပုိးထမ္းေဆာင္ရင္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္လုိက္ပါသတည္း။
ေ႐ႊဘုိသီလာ
(သီတဂူ)
ေနျခည္ေတာက္လို႔ အ႐ုဏ္ေပ်ာက္ခဲ့ေပသည္။ ႏွလံုးအိမ္မွ ေသြးတုိ႔သည္လည္း အရည္ႀကဲႀကဲ အပင္အုိလွဲသလုိပင္ ေလာင္ၿမိဳက္လွ်က္။ ၀တ္ရည္စုပ္ေသာ ပ်ားေလးမ်ားေတာင္ အေျဖမရွာ ေနသာတဲ့ အရိပ္မွာ ေခ်ာင္က်က် စုပ္ယူေနေလၿပီ။ ဘ၀ကေပးတဲ့ သဘာ၀ကုိ မသိေသးေသာ လူသားတစ္ေယာက္အဖုိ႔ အရာရာတုိင္းဟာ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နဲ႔ အလံျဖဴကုိေ၀့ရမ္း မလန္းေတာ့ေသာ ပန္းပင္ကုိ ေရေလာင္းမိေနသလုိ ေႏြေနပူမွာ ေသာကတစ္ေယာက္ ေဆာင္းမုိးစရာ ဗလာျဖင့္ ၀မ္းေရးအတြက္ လွဳပ္ရွားေနေလရဲ႕။
“သားေရဩဩဩသြားေတာ့မွာလားဩဩအစာေျပ ထမင္းၾကမ္းေလး စားသြားဦးေလ” တုပဖုိ႔ ယွဥ္ႏုိင္ရန္ ခက္ခဲေသာ ေမတ္ၱာမ်ားပုိင္ရွင္ မိခင္က သားအတြက္ အားျဖစ္ေစေအာင္ အစာေျပကုိ စားသြားဖုိ႔ မွာၾကားေနေလသည္။ ဟုတ္ေပသားပဲဩဩဩဟု ေတြးရင္း မိခင္ထည့္ေပးေသာ ထမင္းၾကမ္းေလးကုိ အားပါးတရ စားလွ်က္ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အလုပ္ေတြကုိ ေခါင္းထဲမွာထည့္ရင္း။ အေမဩသားသြားၿပီအေမဩဩဩဟု ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ေႏြေနရဲ႕ အသူရိန္ မထြန္းပခင္ လုပ္ငန္းခြင္ ေစာႏိုင္သမွ် ေစာေစာ၀င္ႏိုင္ေအာင္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ကာ ကုိင္းေတာသုိ႔ ၀င္ခဲ့ေလသည္။ မိခင္မွာလည္း ဘ၀လမ္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ႐ုန္းကန္သူမ်ားပီပီ ၀င္ေငြတစ္စိတ္ တအိတ္ရႏိုး အမ်ားသူငါ မႏိုးခင္ ပဲျပဳတ္ေတာင္း ေခါင္းေပၚ႐ြက္ ခပ္နဲ႔နဲ႔ ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ တစ္အိမ္ေပါက္ တစ္ခါရပ္ “ပဲျပဳတ္သည္ဩပဲျပဳတ္၊ ယူၾကဦးမလား” ဟု အထပ္ထပ္ေသာ ေဟာ္ဟစ္သံနဲ႔။
နဖူးျပင္မွ ေခြ်းေလးေတြသပ္လုိက္ေတာ့ အတိတ္ဆီက ပံုရိပ္ေဟာင္းကုိ ျမင္ေယာင္ကာ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ ၀င္းပသစ္လြင္ ရွက္ႏိုးပံုရိပ္ ငယ္ငယ္ကအသံုးျပဳဖူးတဲ့အၿပံဳး ရွားရွားပါးပါး အေမအသံုးျပဳခဲ့ေပသည္။
တစ္သက္မွာ တစ္ခါ၊ တစ္ခါမွာ တစ္ခ်စ္၊ အေမ့ႏွလံုးသားမွာ အသစ္သစ္ဆုိတာ ဘယ္မရွိ။ လူ႔ဘ၀ကုိ တစ္ခဏမွ် အလည္လာသည့္သူကုိ အေမ့ေမတ္ၱာေတြ ေပးအပ္၊ အသဲခ်င္းထပ္ကာ အေမသိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္ေလ။ ကံၾကမ္ၼာအလွည့္ကုိ ႀကိဳတင္မသိေသာအေမဟာ သူသိပ္ခ်စ္ေသာ အေဖႏွင့္ ေသတဖန္ သက္တစ္ဆံုး ေပါင္းသင္းဖုိ႔႐ြယ္ရည္ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးပင္ စိတ္ကူးနဲ႔ ဆမ္းလုိက္ေသးသည္။ “ေအာ္.အေမ၊ အေမ့ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ ခရီးေလးက သိပ္မၾကာလုိက္ပါလား၊ အေဖဟာ ႐ုတ္တရက္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ တိတ္တဆိတ္ထြက္ခြာ အေမမသိႏုိင္တဲ့ ဟုိး..အေ၀းတစ္ေနရာကုိ အေဖ တစ္ေယာက္တည္း သြားခဲ့သည္ေလ။ အေဖရယ္... အေမကုိ ဘာလုိ႔တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့တာလဲလို႔ေတာင္ အျပစ္ပံုခ်ခဲ့မိေသးတယ္၊ တကယ္ဆုိ အေမရဲ႕အနားမွာ မခြဲမခြာ အၿမဲပါေနတဲ့ အရိပ္ေလးလုိ ထာ၀ရျဖစ္ေနရမွာပါ၊ ခုေတာ့ ခ်စ္စခင္စၾကင္နာစမွာ ေစာစီးစြာ စိမ္းကား ဘ၀ျခားၿပီး အေဖသြားခဲ့တာ သားအသက္နဲ႔မွ်ပါလား အေဖရယ္...
ပါရမီျဖည့္ဘက္ ျဖစ္ေနလွ်က္ႏွင့္ အေဖက စိမ္းကားရက္တယ္ေနာ္... သိဒၶတၳမင္းသားက ယေသာ္ဓရာမင္းသမီးေလးကုိ ရက္သားမွ် ရေသးတဲ့ သားေတာ္ေလးနဲ႔ ထားခဲ့တာကုိ အားက်ေနေရာ့သလား အေဖရယ္... သိဒၶတၳမင္းသားေလးက ေနာက္ဆံုးဘ၀ ပါရမီျပည့္ေမာက္လုိ႔ ဓမၼသံေ၀ ႏွစ္ေထြအ၀ိဇၨာ ကိေလသာအညစ္ကုိ ျပစ္ဖယ္စြန္႔စား အေလာင္းဘုရားတုိ႔ရဲ႕ လမ္းစဥ္ကုိ ကမ္းျမင္လို႔ ကူးခတ္သြားတာပါ အေဖ၊ စုိးစိတ္တုိးတိတ္တဲ့ေျခသံ သန္းေခါင္ယံေဖာ္ၾကဴး သူတထူးတုိ႔လည္း တားမရေအာင္ ပန္းတုိင္အရာ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းရာကုိ ဦးတည္လုိ႔ ႂကြျမန္းတာပါ အေဖ၊ ကိေလသာေတြရဲ႕ အျပစ္ အေဖကသိသိသာသာ စစ္ေၾကာသြားလုိ႔ ေလာင္ၿမိဳက္ဆူေ၀ ဒုကၡေဗြထက္က အလြတ္႐ုန္းကုန္စင္ ပင္တုိင္မင္းသား လုပ္သြားတာလား အေဖရယ္...အသဲတစ္ခ်ပ္မွာ အၿမဲကပ္ထားတဲ့ အေမရဲ႕နာမည္ကုိ တုန္ရီစြာခြာခ် ဒါနတုိ႔၏ အက်ိဳးေပးရာ အထက္နတ္႐ြာကုိ လားရာဖန္ဆင္း ေဆာင္က်ဥ္းသြားတာလား အေဖရယ္... တက္က်ိဳးသြားတဲ့ေလွ၊ အေတာင္ပ်က္သြားတဲ့ငွက္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ ေရဆန္၊ ေလဆန္မွာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာက်႐ႈံးတဲ့ ဒဏ္ရာမ်ားကုိ အေမ့ရဲ႕ရင္ခြင္အစုံမွာ ေျခကုန္ေမာင္းႏွင္ေစတာလား အေဖရယ္...ဒါေပမယ့္ အေဖရယ္... ေလာကဓံတရားက မ်က္ႏွာမလုိက္ပဲ ျပင္းထန္တဲ့ေ၀ဒနာ အျပည့္နဲ႔လက္ေဆာင္ေတြ အေမတစ္ေယာက္ မေတာင့္တျပည့္၀ေနၿပီအေဖ... ဘယ္လုိပဲ ဘယ္ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ထားခဲ့ထားခဲ့၊ အ႐ႈံးအ႐ႈံးလုိ႔ ဟစ္တစ္ခါေအာ္ ခုေတာ့ အေမက ေပ်ာ္တတ္ေနပါၿပီအေဖ။ ေအာ္..အေဖ၊ အေဖေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခု အေမမွာရွိတယ္အေဖ၊ ဒါေပမယ့္ အေဖက ေပးလုိက္မွန္းမသိလုိက္ဘူးေလ၊ အေဖရဲ႕ ကုိယ္ပြားဆုိရင္ လြဲမလားပဲ၊ အေမကေတာ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုဟာ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွန္း သိကတည္းက ဆံုး႐ံႈးသြားတဲ့ မ႑ိဳင္၊ ကုန္ခမ္းသြားတဲ့အားအင္၊ ကုန္စင္သြားတဲ့ မ်က္ရည္၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ပန္းတုိင္၊ အရာရာတုိင္းတုိ႔ ျပန္လည္လန္းဆန္း အၿပံဳးပန္းမ်ား ေ၀ခဲ့ပါၿပီအေဖ။
ဥမမည္၊ စာမေျမာက္ေသးတဲ့ ရင္ေသြးကုိ တံုရင္ေသာလက္မ်ားႏွင့္ ပုိက္ေထြးယုယကာ အနာဂတ္ကုိေက်ာ္လႊားဖုိ႔ နမ္းတစ္႐ိႈက္ေတြးရင္း၊ ပဲျပဳပ္ေတာင္းကုိ ေခါင္းမွာ႐ြက္ကာ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ခဲ့ရတယ္။ ကုိယ္၀န္သည္တုိ႔ဘ၀ ေရွာင္ရရွားရတာ သိပ္မ်ားတာေပပဲ၊ ခ်ဥ္၊ ခ်ိဳ၊ ငံ၊ စပ္၊ ခါး၊ အပူစတဲ့ အစာကုိ စားခ်င္တာေတာင္ ေရွာင္ရတယ္၊ ဒါက စားေသာက္ရာမွာေပါ့၊ အသြားအလာအေနအထုိင္မွာလည္း အေပါ့အေလးသြားရဦးေတာင္ သိပ္ဂ႐ုစုိက္ရတယ္၊ အခ်ိန္ေလး ၾကာေလသမွ် သေႏ္ၶသားဘ၀ကေက်ာ္လြန္လုိ႔ ကုိယ္၀န္ရင့္လာေတာ့ ပိုလုိ႔အထူးဂ႐ုုျပဳရျပန္တယ္၊ ဒီလုိခ်ိန္ေတြမွာ အရမ္းသတိရေတာင့္တတာက အေဖတဲ့၊ ေဘးနားေလးမွာ ကူဖုိ႔ အေမခံုမင္ေနတာ အေဖရဲ႕လက္တစ္စံုတဲ့အေဖ၊ အားကုိးရာမဲ့တဲ့ႏွလံုးသားေတြနဲ႔ တုန္ရီေနေပမယ့္လုိ႔ မျမင္ရေသးတဲ့ရင္ေသြးကုိ ခုိကုိးရာလူသားေလးအျဖစ္ မွတ္ထင္ထားေတာ့ အေမသက္သာတယ္တဲ့၊ မဖြားခင္ကတည္းက ရင္ေသြးရဲ႕ အားအင္တုိ႔ မိခင္သုိ႔ တြန္းပုိ႔ေပးထားသလားပဲ အေမမွာျဖင့္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မ်က္ႏွာညိဳမသြားပါ၊ ဘ၀တုိက္ပြဲအတြက္ ထာ၀ရအားေဆးတစ္ခြက္ အေမခပ္ၿပီးေသာက္ေနၿပီေလ၊ အူ၀ဲငုိကာ ခုမွ ဘ၀ကုိစတဲ့ သားေယာက္်ားေလးဖြားေတာ့ အေမ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္သြားပါၿပီ၊ စိတ္ထဲမွလည္း “ေအာ္..ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ေဘးနားမွာ တစ္သက္လံုး ေနမေပးႏုိင္လုိ႔ ကုိယ္စားကုိယ္ပြား အပုိအားေတြနဲ႔ခ်စ္ဖုိ႔ သားငယ္ေလး သူေပးခဲ့တာပဲေလ”ဟု စိတ္သုဥ္းခဲ့တဲ့ေ၀ဒနာအရိပ္ အေမက ခဏေလးဖိတ္မံလုိ႔ ဧည့္ခံေနတယ္အေဖ။
ဒုက္ၡဆုိတာ အေမ့အတြက္ အေဖာ္၊ ေသာကဆုိတာ အေမ့အတြက္ လက္ပါးေစ၊ ပရိေဒ၀ဆုိတာ အေမ့အတြက္ ကြ်န္ပါလုိ႔ တမလြန္ကအေဖ့ကုိ သိေစခ်င္တယ္၊ သားေလးတစ္ေယာက္ လူးလားေျမာက္ဖုိ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ အားအင္ကုိစုစည္းလုိ႔ ႐ုန္းကန္ရတဲ့ဘ၀ကုိ အေမတစ္ေယာက္ စိန္ေခၚေနတယ္အေဖ၊ က်ဆံုးမႈေတြမ်ားလာေတာ့ ခံစားရတာကုိ ဥေပကၡာအမည္တပ္လုိ႔ အေ၀းဆီကုိ ေမာင္းထုတ္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ အေမဟာ အ႐ံႈးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္တတ္ခဲ့လာတယ္ အေဖ။
လူလားမေျမာက္ေသးတဲ့သားကုိ ရင္မွာပုိက္ကာ တုိက္ပြဲေတြအလီလီႏႊဲရင္း အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ႀကီးခြင့္ရခဲ့သူ သားမွာျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းလုိက္တာလို႔ မဆံုးျဖတ္တတ္ေသးခင္မွာပဲ သိခဲ့ရတယ္၊ “ငါသာ အသက္ႀကီးလာခဲ့ရင္ မိခင္ကုိ ျပန္လည္လုပ္ေကြ်းျပဳမယ္”လုိ႔ အခုိင္အမာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားမိခဲ့ပါတယ္၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔နဲ႔ ရာသီဥတုက ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္၊ ခ်မ္းေအးတာကေန ပူအုိက္လာတယ္၊ ပူအုိက္ေနတာကမွ တစ္ဆင့္ ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ ပူအုိက္မႈတုိ႔ ေရာေထြးျပန္လာတယ္၊ ဒီလုိနဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် သားမွာလည္း လူေတြအေၾကာင္းကုိ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း နားလည္လာခဲ့တယ္ အေဖ၊ ေတာင့္တတာေတြ မ်ားလာခဲ့ရင္ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြက ဖိအားပုိျဖစ္တယ္တဲ့၊ ငယ္ကတည္းက မျပည့္စံုမႈဆုိတဲ့က်ိန္စာကုိ အထပ္ထပ္အခါခါ ႐ြတ္ဖတ္ေနမိခဲ့ပါတယ္၊ ေလွာင္ရယ္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ကံၾကမ္ၼာကလည္း ဂိတ္အဆံုးမွာအလွည့္က် ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ နံပါတ္ျပားလုိပါပဲ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အေ၀းဆံုးမွာ။
ေနမင္းႀကီးဟာ အေဖပါလုိ႔ အမည္တပ္လုိက္ရင္ သားမွာ ေနမင္းႀကီးေပ်ာက္ကြယ္လုိ႔ ေန႔ဆုိတဲ့အရသာကုိ မခံစားခဲ့ရတာ သားအသက္မွ်ပါအေဖ၊ လမင္းႀကီးဟာ အေမပါလုိ႔ အမည္တပ္လုိက္ရင္ေတာ့ သားမွာ လမင္းရဲ႕အလင္းေရာင္နဲ႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘ၀လမ္းကုိ မႈန္ျပာျပာေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ပါတယ္၊ တိတိပပအလင္း မရခဲ့ေပမယ့္ ညမွပုိလင္းခြင့္ရတဲ့ အလင္းေရာင္နဲ႔ သား လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာခဲ့တယ္ေလ၊ လမင္းအလင္းနဲ႔ ျဖတ္သန္းေနရေပမယ့္ ေနမင္းႀကီးရဲ႕အလင္းကုိ ခံစားခ်င္စိတ္ကေတာ့ အထြတ္အထိပ္မွာ ႐ွိခဲ့ပါတယ္၊ ခံစားပုိင္စြမ္း မ႐ွိသူအဖုိ႔ေတာ့ ကမ္ၻာေလာကႀကီးထဲမွာ လမင္းတစ္စင္းတည္းသာလွ်င္ ထြန္းလင္းေတာက္ပဆံုး ထင္မိ ပါေတာ့တယ္။
အမ်ားတကာရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕သံေတြၾကားမွာ လူလံုးမလွခဲ့ေပမယ့္ ႀကံ့ႀကံ့ခံႏွလံုးသားႏွစ္စံုဟာ ေလာကႀကီးထဲမွာ ေခါင္းေမာ့လုိ႔ရင္ေကာ့ၿပီး ရဲ၀ံ့ေသြးဆူေနပါတယ္။ လူသားခ်င္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ကား အဖဆံုးတဲ့ မုဆုိးမသား၊ ရင္ခြင္တစ္စံု ဆံုး႐ံႈးလုိ႔ ေၾကကြဲတဲ့သား၊ လူမ်ားအလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ႏွလံုးသားနဲ႔ အေၾကာက္ဆံုးတရား လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သားရယ္ပါ...
ေက်းဇူး႐ွင္မိဘႏွစ္ပါးကုိ အားပါးတရ လုပ္ေကြ်းမျပဳစုရေပမယ့္ က်န္ေသာတစ္ပါး ဦးထိပ္ထားကာ ေက်းဇူးအေက် ဆပ္ေနႏုိင္တာ ကံေကာင္းတာပဲေလ၊ ဥမယ္လုိ႔ စာေျမာက္ အေတာင္ေပါက္ခဲ့တာေတာင္ မပ်ံႏိုင္ပဲ ႏွစ္ကုိယ္တူ ဘ၀အစကတည္းက မုန္တုိင္းပင္လယ္ေ၀ခဲ့တဲ့ အေမကုိ သားအားမရႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေကြ်းျပဳေနတယ္ အေဖ။ ကံၾကမ္ၼာအလွည့္အေျပာင္းမွာ ဘ၀ေတြက ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး တြန္းပုိ႔ေနတယ္အေဖ၊ သားအ႐ြယ္ ေရာက္လုိ႔ က်ားေပါက္တစ္ေကာင္လုိ႔ အေမအားကုိးရခ်ိန္မွာ အေမရဲ႕ က်န္းမာေရးေတြ ေဖာက္လာတယ္အေဖ၊ ပထမေတာ့ ခပ္ေငြ႔ေငြ႔အပူ႐ွိန္ေလးနဲ႔ အေမမွာ ယဲ့သဲ့သဲ့ေလသံေလးႏွင့္အတူ ၿငီးညဴေနတာခဲ့တယ္၊ အဖ်ား ေရာဂါလို႔ေတာင္ မေျပာပေလာက္ပါဘူး၊ တကယ္ဆုိ ေခြ်းစုိ႔စုိ႔ထြက္႐ံုမွ် လႈပ္႐ွားလုိက္လွ်င္ ေကာင္းေနမည့္ လက္ၡဏာပါ၊ သုိ႔ေပမယ့္ ထင္သလုိမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ တုိးတက္လာခဲ့တဲ့ က်န္းမာေရးက အေမ့ကုိ ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္၊ အားအင္ေတြေလ်ာ့ရဲေတာ့ အရင္တစ္ခါေနဖူးခဲ့တဲ့ဘ၀ကုိ အေမတစ္ေယာက္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ခဲ့တယ္၊ ျပင္ပပံုသြင္ဟာ သိပ္ၿပီးမျပင္းပ်ခ်ိန္မွာ အေမဟာ အားခဲလုိ႔သည္းခံခဲ့ပါတယ္။ အ႐ံႈးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရသူမွာ ေ၀ဒနာဟာ ဘယ္ေရာက္ခရီးေပါက္ေနမွန္းကုိ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ၊ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပိန္ခ်ံဳးခ်ိနဲ႔ အသားေပၚအေရတင္ တုန္ရင္လက္အစံုကုိ အေမပုိင္ဆုိင္ထားၿပီေလ။
ေဆးခန္း၊ ေဆး႐ံုေတြလည္း အကုန္စင္နီးပါး အေမနဲ႔အတူ သားေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ ေရာဂါကုိသိတဲ့ အေမမွာေတာ့ မသြားျပဖုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆုိပါေသးတယ္၊ သားမေနႏိုင္ဘူးေလ၊ “ဘယ္ေလာက္ပဲ ကုန္သြားပါေစ” သားကုမယ္အေမလုိ႔ အခုိင္အမာဆံုးျဖတ္ၿပီး သမားေတာ္ေတြနဲ႔ အလီလီျပခဲ့တယ္ေလ၊ သိပ္မထူးျခားခဲ့ေပ။
တစ္ခါတစ္ခါ အေမ့ရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ သားငယ္စဥ္က ၿပံဳးခဲ့တဲ့အၿပံဳး ရံဖန္ရံခါ အေမသံုးတယ္ေလ၊ တစ္ခါတစ္ခါ အေမ့ရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ သားငယ္စဥ္က ၿငီးတြားသံႏွင့္မ်က္ရည္ ရံဖန္ရံခါ အေမတစီစီက်ေစ ျပန္တယ္ေလ၊ လက္ေလးတစ္ဖက္ကုိလည္း ဘယ္ဘက္ရင္ညြန္႔မွာ အသာအယာဖိလုိ႔ေပါ့၊ အေဖသာ႐ွိရင္ ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ အေမ့ကုိ ႀကိဳးစားကုသျပဳစုရင္း ေ၀ဒနာက ျပင္းထန္လာခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး အေဖ၊ ေရာဂါအမည္သိခဲ့ရပါတယ္၊ အေဖ့ကုိ ဆံုး႐ံႈးခဲ့တဲ့ ေန႔ကစၿပီး ခုိေအာင္းခဲ့တာပါ၊ ႏွလံုးသားကုိတုိက္႐ုိက္ ပုတ္ခတ္မႈတဲ့အေဖရယ္...ေ၀ဒနာက ႀကီးထြားမႈႏႈန္းဟာ တစ္စတစ္စျမန္ဆန္လာခဲ့ပါတယ္၊ သမားေတာ္ေတြရဲ႕ လုိအပ္မႈ (သုိ႔မဟုတ္) ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခုိင္မာမႈ တစ္ခုခုေပါ့ေလ၊ အေမဟာ သိပ္ခ်စ္တဲ့ အေဖကုိလည္း ဆံုး႐ံႈးခဲ့သလုိ ခုလည္း တကယ့္ကုိအ႐ံႈးႀကီး႐ံႈးတဲ့ ပြဲနဲ႔ အေမရင္ဆုိင္လုိက္ၿပီအေဖ၊ အေဖကုိဆံုး႐ံႈးခဲ့စဥ္က အေမေပ်ာ္တတ္ခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ တစ္ခဏတာ အေပ်ာ္ပါဆုိတာ သားလည္း အေဖ့ကုိ တစ္ခါ႐ံႈးတာ မသိသာခဲ့ပါဘူး၊ ခုတစ္ခါမွာေတာ့ အေမကုိပါ ဆံုး႐ံႈးလုိက္ရေတာ့ ပုိသိလာခဲ့ပါတယ္၊ အေမရယ္...ေနာင္ဘ၀တမလြန္မွာ ေပ်ာ္စရာအစစ္ေတြ႔ပါေစ။
အေဖက လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့အတြက္ ရတနာဟာ မျမင္ဖူးလုိက္ရေသာ ဖခင္ႏွင့္ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ႀကံဳေပမယ့္ ဆပ္ရတာအားမရႏုိင္ေသာ မိခင္တုိ႔အတြက္ ရတနာအစစ္ တစ္နည္းအားျဖင့္ အ႐ံႈးႏွင့္အေပ်ာ္အစစ္ကုိ အေမ့ထြက္သက္အဆံုးမွာ ႐ုပ္လံုးႂကြအပူလံုးတုိ႔ေၾကာင့္ သိခဲ့ရပါၿပီ။ ေသာက၊ ပရိေဒ၀၊ ဒုက္ၡ..ေအာ္.မီးေပါင္းမ်ားစြာ ၿခံရံထားတဲ့ေလာကတြင္းက မလြတ္ကင္းသ၍ အေပ်ာ္အစစ္ကုိေတာ့ျဖင့္ မေတြ႔ႏုိင္ၿပီ၊ အပူမီးတို႔ စစ္႐ံႈးရာ ေလာကုတ္ၱရာကုိ သတိရလုိက္ေတာ့မွ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္စံရာအစစ္ကုိ ေတြ႔ရခဲ့ရပါတယ္။ မေမြးခင္ကတည္းက ႐ံႈးခဲ့တဲ့ ဖခင္၊ ေက်းဇူးဆပ္တာကို အျပည့္အ၀ မရ႐ွာပဲ ႐ံႈးခဲ့တဲ့မိခင္တုိ႔ကုိ ေက်းဇူးအေက်ဆပ္ရင္း သာသနာတြင္းကုိ သက္ဆင္းခဲ့ပါၿပီ၊ အ႐ံႈးေတြက အလီလီေအာင္ပြဲခံခဲ့တာ မ်ားလာလုိ႔ အဲဒီအ႐ံႈးေတြေၾကာင့္ပဲ အေပ်ာ္အစစ္ကုိ ႐ွာေတြ႔ခ်ိန္မွာ ဤဘ၀၊ ဤခႏ္ၶာႏွင့္ ဤမည္ေသာ မိခင္ဖခင္တုိ႔ကုိ ရည္စူးျပဳ၍ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ိဳး သယ္ပုိးထမ္းေဆာင္ရင္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္လုိက္ပါသတည္း။
ေ႐ႊဘုိသီလာ
(သီတဂူ)
0 Response to "““အ႐ႈံးႏွင့္ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ၿပီ””"
Post a Comment