အဘိဓမၼာႏွင့္ ၀ိပႆနာ
အဘိဓမၼာဟူသည္ = အလြန္သိမ္ေမြ႕ ႏုညံ့ေသာ ဓမၼ၊
အလြန္နက္နဲခက္ခဲေသာ
ဓမၼ၊
အလြန္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ဓမၼ၊
အလြန္ထူးကဲေသာ ဓမၼျဖစ္သည္။
ဓမၼဟူသည္ကား = အရွိတရား၊ အမွန္တရား၊ ေၾကာငး္က်ိဳးဆက္တရား၊ သဘာ၀တရား၊
ပကတိတရား၊ ေဉယ်တရား၊နိႆတၱတရား၊ နိယာမတရား၊ ပရမတၳတရား၊ သစၥာတရားတုိ႔ျဖစ္ပါသည္။
အလြန္႔အလြန္သိမ္ေမြ႕ႏုညံ့ေသာ၊
ခက္ခဲနက္နဲေသာ၊ ထူးကဲက်ယ္ျပန္႔ေသာ၊ သတၱ, အတၱမဟုတ္ေသာ၊ ပင္ကိုယ္သဘာ၀အားျဖင့္ အရွိအမွန္ျဖစ္ေသာ၊
သိအပ္ေသာ ထုိအဘိဓမၼာကုိ ျမတ္ဗုဒၶသည္ နတ္ျပည္၌ ေဟာခဲ့သည္။ ထုိမွ်လြန္ကဲ ခက္ခဲေသာ ဓမၼကို
စိတ္အစဥ္၌ အာရုံႏွင့္နီ၀ရဏ ၾကား၀င္မခုဘဲ တစ္ဆက္တည္း မရပ္မနား ေတာက္ေလွ်ာက္ ဧကာသန၊ ဧက၀ါရ
နာၾကားႏုိင္မွ တတ္သိ နားလည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။
လူတုိ႔ဌာေနမွာကား စားေရး၊
အိပ္ေရး၊ ကိုယ္လက္သန္႔ရွင္းေရးစသည့္ အေႏွာက္အယွက္မ်ားသည္ အလုပ္တုိင္း၌ ၀င္ေရာက္ဟန္႔တားေလရွိသည္။
အလုပ္တစ္ခု၌ စိတ္ကူးစူးစုိက္ေနခုိက္ ကိုယ္ခႏၶာပင္ပန္းျခင္း၊အေလးအေပါ့သြားလုိျခင္း၊
အစာေရစာ ဆာေလာင္ျခင္း စသည္တုိ႔က ၀င္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္၌ စူးစုိက္ထားေသာ
သမာဓိ ပ်က္စီးရေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း
ၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဟာရလွ်င္ ထုိမွ်နက္နဲသည့္ အဘိဓမၼာသည္ လူတုိ႔ျပည္၌ အရာထင္၍ က်န္ခဲ့မည္
မဟုတ္ေပ။
နတ္တုိ႔ဌာေနမွာကား အခ်ိန္ကြာျခားခ်က္ကလညး္
ေ၀းလြန္းလွသည္။ လူျပည္္မွာ ႏွစ္တရာ၊ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာ တစ္ရက္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္
စားခ်ိန္, အိပ္ခ်ိန္တုိ႔မွာ က်ဲလြန္းလွသည္။ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္စြန္႔ရျခင္း ေညာင္းညာပင္ပန္းျခင္းလည္းမရွိေသာ
ထုိနတ္မ်ားမွာ သူတုိ႔အခ်ိန္ျဖင့္ (၁၅) မိနစ္ ခန္႔မွ်သာရွိမည္ ထုိအဘိဓမၼာတရားပြဲကို
တဆက္တညး္၊ တထုိင္တည္း၊ တစိတ္တညး္၊ တ၀ီထိတညး္ နာၾကားခဲ့ၾကရသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိနတ္မ်ားျပည္၀ယ္
ဆက္တုိက္ေဟာခဲ့ေသာ ထုိအဘိဓမၼာကို လူတုိ႔ျပည္၀ယ္ အရွင္သာရိပုတၱရာအား သာလွ်င္ ရက္ေပါင္း
(၉၀)၊ အၾကိမ္ (၉၀) ျပန္လည္ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါေလသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာျဖစ္၍သာ ထုိ “အဘိဓမၼာ”
ကို ရက္ျခား၍ နာၾကားျပီး ေဆာင္ထားနုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ျမတ္ဗုဒၶထံမွ
အက်ဥ္းခ်ဳပ္နာၾကားခဲ့ရေသာ အဘိဓမၼာကို သူ၏တပည့္ ရဟန္းငါးရာတုိ႔အား မက်ဥ္းမက်ယ္ ျပန္ေဟာခဲ့ေလသည္။
ထူးဆန္းသည္မွာ အဘိဓမၼာကုိ အရွင္သာရိပုတၱရာထံမွာ သင္ယူၾကေသာ ရဟန္းတုိ႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶ တာ၀တိ
ံသာသုိ႔ တက္ၾကြသြားေသာေန႔ကမွ အရွင္သာရိပုတၱရာထံမွာ ရဟန္းျပဳၾကေသာ ရဟန္းသစ္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။
သရက္ျဖဴပင္ရင္းက တန္ခုိးျပာဋိဟာပြဲကို ၾကည္ညိဳၾကေသာ အမ်ိဳးေကာငး္သား (၅၀၀) တုိ႔သည္
ထုိေန႔ (၀ါဆုိလျပည့္ေန႔) မွာပင္ ရဟန္းျပဳၾက ထုိ႔ေနာင္ တစ္ေန႔မွာပင္ “အဘိဓမၼာ”ကုိ နာၾကားၾကရေလသည္။
ထုိ “အဘိဓမၼာ” တရားသည္ပင္ ထုိရဟန္းတုိ႔အတြက္ “၀ိပႆနာ” ျဖစ္ရေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္
ထုိႏွစ္၀ါတြင္းမွာပင္ ထုိရဟန္း (၅၀၀)တုိ႔သည္ ရဟႏၱာျဖစ္ၾကျပီး ထုိ၀ါကၽြတ္ (ျမတ္ဗုဒၶ
ခုႏွစ္၀ါေျမာက္) မွာပင္ ထုိရဟန္းမ်ား အဘိဓမၼာ (၇) က်မ္းေဆာင္ (အာဘိဓမၼိက, သတၱပကရဏိက)
တုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။
ျမတ္ဗုဒၶသည္ “ဓမၼ” အားလုံးတုိ႔ကို
ေရွးဦးစြာစုေပါင္းသိမ္းက်ဳံး၍ျပသည္။ ထုိ႔ေနာင္ အေသးစိတ္ ခြဲျခမ္းေ၀ဘန္၍ျပသည္။ တစ္ဖန္ဓာတ္ခြဲ၍ျပသည္။
သိမ္းက်ဳံး၍ ခြဲျခမ္းေ၀ဘန္ထားေသာ ထုိဓမၼ အေသးစိတ္ကို ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ယွဥ္စပ္ သတ္မွတ္ေတာ္မူျပန္သည္။
ထုိ႔ေနာင္ ၀ါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ေတာ္မူ ျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာင္
အစုံစုံျပန္စုပုံ၍ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္ျပျပန္သည္။ အဘိဓမၼာ (၇)က်မ္း၌ စိတ္, ေစတသိက္,
ရုပ္တုိ႔ စုရုံးျခင္း၊ ေ၀ဖန္ျခင္း၊ ဓာတ္ခြဲျခင္း၊ ပုဂၢိဳလ္ခြဲျခင္း၊ ၀ါဒယွဥ္ျခင္း၊
စုံညီျပဳျခင္း၊ ေၾကာငး္ က်ိဳးဆက္ျခင္းဟူေသာ (၇)ပါးေသာ နညး္စနစ္တုိ႔သည္ တကယ္စင္စစ္ အလြန္ေလးနက္သည့္
၀ိပႆနာ နညး္စနစ္မ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘိဓမၼ၀ိပႆနာကို
နာၾကားၾကရေသာ ထုိအဘိဓမၼာ၏ အစစြာေသာေန႔တြင္မွ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကေသာ ရဟန္း (၅၀၀)တုိ႔သည္ အဘိဓမၼာ
ျပီးဆုံးေသာေန႔မွာပဲ သူတုိ႔ ၀ိပႆနာ လုပ္ငန္း ျပီးဆုံးေသာေန႔ပင္ျဖစ္ရေလမည္။
ထုိ၀ိပႆနာဟူသည္ အထူးထူးေသာ
နညး္တုိ႔ျဖင့္ ရုပ္ နာမ္တုိ႔၏ ပကတိ, သဘာ၀, နိယာမ, ကာရဏ, နိႆတၱ, အနတၱ, ပရမတၳ, တုိ႔ကို
ရႈ၍ စူးစမ္း၍ ထြင္းေဖာက္၍ သစၥာႏွင့္ သႏၱိကို ရွာေဖြေသာ စနစ္, နညး္ပညာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
ရုပ္၏သဘာ၀ ရုပ္ႏွင့္ရုပ္ျခင္း အျပန္အလွန္ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ ေက်းဇူးျပဳပုံတုိ႔ကို ဉာဏ္ျဖစ္စဥ္
ဆယ္မ်ိဳးမွာ ျပထားသည့္အတုိင္း သန္႔စင္ပုံ (၇)မ်ိဳး တုိးတက္ပုံမ်ားမွာ ျပထားသည့္အတုိင္း သန္႔စင္ပုံ (၇)မ်ိဳး တုိးတက္ပုံမ်ားမွာ ျပထားသည့္အတုိင္း
အတြင္းကိုႏႈိက္ စူးစုိက္၍ အရွိကိုရွာေဖြေသာနညး္သည္ ၀ိပႆနာပင္ျဖစ္ရာ ၀ိပႆနာႏွင့္ အဘိဓမၼာတသားတညး္ျဖစ္ေလသည္။
“၀ိပႆနာ” ရႈ႕ျခင္းသည္ “အဘိဓမၼာ”
ကိုပင္ ရႈ႕သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀ိပႆနာႏွင့္အဘိဓမၼာ ခြဲ၍မရျဖစ္သည္။ အဘိဓမၼာတတ္မွ ၀ိပႆနာ
ရႈ႕ရမည္ဟု ဆုိလုိသည္မဟုတ္ေသာ္လညး္ ၀ိပႆနာရႈေနျခင္းသည္ အဘိဓမၼာ သင္ၾကားေနျခင္း တစ္မ်ိဳးလည္းျဖစ္သည္။
စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္တုိ႔သည္ တလံမွ်ေသာ ကိုယ္၌ အစဥ္အျမဲရွိ၍ ေနေသာေၾကာင့္ ထုိအေၾကာင္းအရာကို
ေလ့လာေနျခင္း၊ သင္ယူေနျခင္းႏွင့္ ထုိစိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္တုိ႔၏ သဘာ၀ကို စူးစူးစုိက္စုိက္
ၾကည့္ေနျခင္းတုိ႔သည္ ခြဲျခား၍မရႏုိင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
အနိမ့္ဆုံးအားျဖင့္ ဆုိရပါလွ်င္
နာမ္ရုပ္မသိလွ်င္ ၀ိပႆနာမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဘိဓမၼာႏွင့္၀ိပႆနာခြဲ၍မရေၾကာင္း ေသခ်ာလွပါသည္။
နာမ္ရုပ္ႏွစ္ပါးသည္ အ၀ိဇၨာ, တဏွာ, ကံသာ အေၾကာငး္ရင္း ရွိေၾကာငး္၊ ကံ, စိတ္, ဥတု, အာဟာရသာ
အေထာက္အပံ့ရွိေၾကာင္း ေကာငး္စြာေဖာ္ျပသည့္ အဘိဓမၼာပါမွ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္ အပုိင္ရ၊ ကခၤါ၀ိတရဏ
၀ိသုဒၶိျဖစ္ေအာင္ ေကာင္းျမတ္ေသာအက်ိဳးေက်းဇူးတုိ႔ကို ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ႏွင့္ ပဌာန္းတုိ႔က
ေကာငး္စြာေထာက္ျပခဲ့ျပီးျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘိဓမၼာႏွင့္၀ိပႆနာ
ခြဲျခားမရသည့္ အညမညပစၥည္း စင္စစ္ဧကန္ ျဖစ္သျဖင့္ ၀ိပႆနာေယာဂီတုိ႔ လူ႔ဘ၀ကို ေလ့လာသည့္နည္းပညာျဖစ္သည့္
“အဘိဓမၼာ” ကို လက္လြက္မခံသင့္ေၾကာငး္ ေကာင္းစြာထင္ျပအပ္ပါသတည္း။
သီတဂူ စန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာ ရွိၾကပါေစ
အရွင္ဉာဏိႆရ
အဂၢမဟာပ႑ိတ၊မဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ
မဟာဓမၼကထိက ဗဟုဇန ဟိတဓရ
သီတဂူဗုဒၶတကၠသိုလ္၊
စစ္ကုိင္းေတာင္ရုိး၊ စစ္ကိုင္း
0 Response to "အဘိဓမၼာႏွင့္ ၀ိပႆနာ"
Post a Comment